Skírnir - 01.09.2007, Blaðsíða 185

skírnir 453alefling andans og athöfn þörf
merki fletta tvennt sem hann met ur mest vi› Ís land: mál i› og nátt úr una.
Hvoru tveggja ber a› s‡na vir› ingu og alú›.
Fyrsta er indi Ástu fjall ar flannig um grund vall ar at ri›i sem tala beint
til okk ar sam tíma. En Jónas er aldrei all ur flar sem hann er sé› ur og
stund um hætt ir okk ur til a› van meta hann. fiótt or› in leiki hon um á
tungu og kvæ› in virki oft sk‡r og ein föld á yf ir bor› inu, flá leyn ir hann
alltaf á sér. Fyrsta er indi Ástu er fló aug ljós lega hyll ing til mó› ur máls ins
eins og hér hef ur ver i› nefnt, en ég hef grun um a› fleg ar kvæ› i› er les i›
áfram og í heild, flá hljóti mönn um a› eins a› vefj ast tunga um höf u› og
marg vís leg ar spurn ing ar a› vakna. Ásta er nefni lega afar sér kenni legt
kvæ›i og fla› ligg ur alls ekki í aug um uppi hva› skáld i› er a› fara. Lít um
á ann a› er ind i›:
Veistu fla› Ásta a› ást ar
flig elur nú sól in?
veistu a› heims aug a› hreina
og helg asta stjarn an
skín flér í and lit og inn ar
al björt í hjarta
vek ur flér or› sem flér ver›a
vel kunn á munni?
Hér skell ur skyndi lega á les anda ást ar játn ing karls til konu, ein hver Ásta
er ávörp u› me› ein læg um en all sér stæ› um ást ar or› um, „Veistu fla› Ásta
a› ást ar, flig elur nú sól in? …“, og engu lík ara en sól in, hi› gó›a gu›s auga
sem Jónas kall ar svo á ö›r um sta›, laugi and lit Ástu og kalli fram hjá
henni ást ar hug. Sem flarf út rás:
Veistu a› líf i› mitt ljúfa,
flér ligg ur á vör um?
fast bund in eru flar ást ar
or› in blessu›u.
„Losa flú smá mey! úr lási“
lít inn band ingja;
sann lega sá leys ir hina
og sælu mér fær ir.
Í flessu loka er indi ver› ur kvæ› i› sí› an bein lín is eró tískt flar sem kon an og
tungu mál i›, el em ent in úr fyrsta og ö›ru er indi, líkt og renna sam an. Upp -
haf slín urn ar eru vís un í frægt kossa kvæ›i Bjarna Thoraren sen, Kysstu mig
aft ur, um nautn koss ins … „Veistu a› líf i› mitt ljúfa, flér ligg ur á vör um
…“ — koss, var ir, tunga, sæla … mál og eró tík hald ast flarna í hend ur og
flétt ast sam an. Enda flarf fla› ekki a› koma á óvart fleg ar nán ar er a› gá›.
Hinn ást fangni „Jónas“ er sem í hlekkj um flar til hin elska›a „Ásta“ hef ur
mælt flau or› af vör um sem frelsa hann, vænt an lega ást ar játn ingu. Tungu -
mál i› geym ir flannig lyk il inn a› lífi og ham ingju skálds ins.