Skírnir - 01.09.2007, Blaðsíða 265

2 Ovid: Meta mor fosi, Tor ino 1979, III, 138–252.
3 Til vitn un úr Ioan P. Couli ano: Eros and Magic in the Rena issance, Chicago
1987, bls. 75–76.
skírnir 533hypnerotomachia betullophili
d‡ra vei› anna og hinn ar villtu nátt úru og sér stak ur vernd ari skír líf is
ungra kvenna. Akte on var ástrí›u full ur vei›i ma› ur sem lenti í flví a›
koma a› Díönu og dís um henn ar óvör um, flar sem flær voru a› ba›a
sig í dísa lind inni eft ir vel heppn a›a vei›i fer› næt ur inn ar. Al gjör
bann helgi hvíldi á flessu dísa ba›i gagn vart karl mönn um, og ef ein -
hver vog a›i sér a› horfa á sjálfa vei›i gy›j una nakta var fla› dau›a -
sök. Refs ing Díönu var sú a› Akte on breytt ist í vei›i brá› sína, höf -
u› hans breytt ist í hjart ar höf u› og hann var drep inn af vei›i hund -
um sín um2. fiessi go›saga var vin sælt vi› fangs efni mynd list ar manna
á 16. og 17. öld, hún var me› al ann ars túlk u› af heim spek ingn um
Marsilio Ficino út frá kenn ing um um hina platónsku ást. Í okk ar
sam hengi er túlk un Gior da nos Bru no á fless ari sögu áhuga ver› ust,
en sag an gegn ir mik il vægu hlut verki í riti hans Gli Er oici Fur ori (Hin
hetju legu æ›isköst) frá ár inu 1585. fiar seg ir Bru no m.a.:
Af fleim mörgu sem leggja lei› sína inn í hinn villta skóg eru ör fá ir sem
ná alla lei› a› lind Díönu. Marg ir láta sér nægja a› vei›a villi brá› og
óæ›ri d‡ra teg und ir, og flest ir vita reynd ar ekki hva›a er indi fleir eiga í
skóg inn, flar sem fleir fylgja ein fald lega hef› inni og finna flar af lei› andi
fátt ann a› en flug ur. fieir eru afar fá sé› ir Akte on arn ir sem ver›a fleirr ar
gæfu a› njót andi a› ver›a svo ást fangn ir af feg ur› og lík ama sjálfr ar Nátt -
úr unn ar …, a› fleir taka ham skipt um…frá flví a› vera vei›i menn yfir í a›
ver›a sjálf brá› in. Hi› end an lega tak mark allra vís inda vei›a er a› finna
flessa sjald sé›u villtu skepnu sem um breyt ir vei›i mann in um í fla› sem
hug ur hans bein ist a›. Á öll um ö›r um vei› um, flar sem vei›i brá› in eru
til tekn ir hlut ir, hremm ir vei›i ma› ur inn hlut inn og me› tek ur hann me›
munni gáfna sinna. En fleg ar um gu› dóm lega og al tæka vei›i brá› er a›
ræ›a, flá galopn ar hann hjarta sitt svo gagn vart brá› inni a› hann sam lag -
ast henni, ver› ur hel tek inn af henni og sam sam ast henni í einu og öllu.
Á›ur en fletta ger› ist var Akte on venju leg ur, si› mennt a› ur hvers dags -
ma› ur sem sam lag a› ist sam fé lag inu au› veld lega, en nú um breyt ist hann
í villi hjört sem b‡r í hin um villta skógi. Í skóg in um held ur hann til í skút -
um sund ur graf inna fjalla, skút um sem hafa ekk ert me› hi› til búna minni
a› gera, flar sem hann get ur dá›st a› upp sprett um stór fljót anna, lif a›
frjáls í hrein leika langt í burtu frá hvers dags leg um neyslu draum um.3