Skírnir - 01.09.2007, Page 272

skírnir540 ólafur gíslason
Ó, himna sæla! Ég fór um svifa laust a› finna til hun angs sæts brun ans frá
skær um loga sem brann innra me› mér, inni í sjálfu kvi› ar hol inu, og
heltók nú gjörvalla veru mína eins og vatnana›r an frá Lerna flannig a› ég
skalf nú all ur af brenn andi ást ar bríma svo a› augu mín skutu gneist um.
Um svifa laust reif hann upp brjóst mitt opi› eins og herp i norn, ban vænni
en herpi tök kol krabbaarms ins e›a Typhon fleg ar hann svelg ir vatn i›.
fiarna sá›i hann hinni d‡r mætu ást og hinni gu› dóm legu helgi mynd
Poliu sem var óaf má an leg. fiessu fylgdi göf ug, hrein líf og un a›s leg til finn -
ing flar sem ég var bú inn und ir og opn a› ur fyr ir ást inni svo a› ég yr›i um
alla ei líf› á henn ar valdi, me› und urfagra og óaf má an lega mynd meit l a›a
í brjóst mitt. Ég brann eins og upp florn a› strá sem haf›i ver i› kasta› á
log andi bál, e›a eins og blys af tjöru born um furulurki. Sér hver háræ› lík -
ama míns var und ir lög› fless um ást ar eldi og svo virt ist sem lík ami minn
væri a› taka breyt ing um í sam ræmi vi› fla›. Hug ur minn var svo skek inn
og mátt far inn a› ég gat ekki skynj a› hvort ég væri a› ganga í gegn um um -
breyt ing ar svip a› ar fleim sem Hermaphrodit us og Sal mac is máttu flola,
fleg ar fleir fö›m u› ust í svala lind inni og fundu sjálfa sig sam ein a›a í einu
formi vegna flessa blyg› un ar lausa sam ræ› is. Ég var hvorki sælli né van -
sælli en Biblis fleg ar hún fann tára fló› sitt um breyt ast í dísa ba› Nai ad-
meyj anna. Ég ör magn a› ist í sæt um log un um svo a› hjart slátt ur inn stö›v -
a› ist, hvorki lif andi né dá inn, á me› an opi› sár mitt gaf blí› lega og af
frjáls um vilja upp önd ina úr brjósti mínu svo a› ég hélt, fleg ar ég féll á
hnén, a› ég hef›i feng i› floga kast.
Hin milda Gy›ja haf›i skel í lófa sér og sam an klemmda fing ur og
fl‡tti sér a› dreypa salt vatni yfir okk ur. Hún ger›i fla› ekki me› yf ir læt -
is hætti Díönu, sem um breytti hin um ólánsama vei›i manni í villi d‡r svo
hann var rif inn á hol af hund um sín um, nei, and stætt fless ari van vir›u
um breytti hún okk ur um svifa laust í gagn stæ›a átt, í fa›m hinna fagn andi
og heilögu meyja. fiannig var hún ekki fyrr búin a› veita mér bless un sína
me› flví a› dreypa á mig sjáv ar dögg en ég end ur heimti mína skíru hugs -
un og gáf ur. Hin ir brenndu og af mynd u›u lim ir mín ir fengu óvænt sitt
fyrra form og sjálf um fannst mér ég hafa magn ast af öll um ver› leik um, ef
mér skjátl ast ekki. Ég geri mér grein fyr ir flví a› Jason hl‡t ur a› hafa
yngst upp me› sam bæri leg um hætti. fiessi end ur koma mín til hins bless -
a›a ljóss virt ist held ur ekki frá brug› in flví sem henti Hippolyt us frá
Virbi us, sem var end ur vak inn til síns d‡r mæta lífs me› jurta lyfj um, flökk
sé fyr ir bæn Díönu. Sí› an drógu hin ar skyldu ræknu meyj ar larf ana af mér
og klæddu mig á n‡ í hrein og mjall hvít föt. Og flar sem vi› höf› um nú
ö›l ast sál arró og ör yggi í gagn kvæmu ást ar sam bandi okk ar og höf› um