Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Síða 17

K ó l f u r i n n
TMM 2009 · 2 17
krukku fóru svo nokkrar af lúsunum, og lifrarflísar úr einu af pestar-
dauðu gamalmennunum í þá þriðju. Á einungis nokkrum vikum hafði
lækninum þannig áskotnast þrjár nýjar krukkur til að rannsaka.
Brátt var þessi pest lúsanna í rénun; gert var sameiginlegt átak til að
þrífa hvern krók og kima húsanna í bænum og útrýma rottunum. Og
fljótlega gekk lífið aftur sinn vanagang – allt þar til eina myrka rign-
ingar nóttina að kirkjuklukkan byrjaði að hringja.
Líkt og í fyrra skiptið hófst hringingin skömmu eftir miðnætti, og í
kjölfarið vatt fram svipuðu og áður: meðhjálparinn, presturinn og
nokkrir af nágrönnum kirkjunnar söfnuðust fyrstir saman við torgið,
horfðu jafnvel skelkaðri en fyrr upp í klukkuturninn, en í þetta skiptið
þorðu þau ekki inn heldur biðu komu lögreglunnar. Þegar hún kom á
svæðið fór hún ásamt prestinum upp í turninn þar sem allar aðstæður
voru hinar kunnuglegustu: nokkrir flækingshundar hímdu skömm-
ustulegir og ýlfrandi uppi við einn vegginn, en niður úr klukkunni hékk
ungabarn, svipað hinu fyrra – höfuðið mót gólfi og andlitið nagað, blóð-
hvítt sár. En að þessu sinni hafði kviður barnsins sloppið úr hylkinu
sínu, lá í blágrænni, rjúkandi hrúgu á gólfinu fyrir neðan höfuð þess og
við ágang hundanna höfðu iðrin tvístrast hingað og þangað um her-
bergið. Innst í kviðarholinu, í dimmrauðu myrkrinu, glampaði svo á
kólfinn – þann hinn sama og hafði verið fjarlægður úr fyrra barninu og
hengdur aftur í reipið.
Presturinn krossaði sig og þegar læknirinn kom á svæðið hafði lög-
reglan ásamt með prestinum og öllum viðstöddum dregið sig í hlé fram
á stigaganginn til að kúgast þar undan því sem þeir sáu, og stækri eld-
inga- og iðralyktinni.
Þannig bættist annar heili í safn læknisins, og fjórða krukkan, en
hvorki rannsóknin né krufningin skiluðu nokkrum áþreifanlegum nið-
urstöðum umfram það sem var fyrr. Að þessu sinni var meiri áhersla
lögð á að rannsaka kirkjuna, þar sem líkurnar þóttu hafa aukist verulega
á að um morð væri að ræða, en ekkert fannst markvert nema ný sprunga
í útvegg kirkjunnar – hinum megin við altarið frá þeirri sem var áður og
hafði verið lokað, og skýrði innkomuleið hundanna.
Menn gerðust nú opnari fyrir óvenjulegum kenningum, og tiktúrur á
borð við að rekja upp reipið sem kólfurinn og barnið héngu í þóttu fjarri
því heimskulegar, þær höfðu ef svo má segja sína möguleika sem enginn
vissi þó hverjir voru – ekki nákvæmlega. Eftir rannsókn á þráðum reip-
isins, virtist lækninum sem neðsti hluti þess væri að einhverju leyti líf-
rænn – líktist raunar kjöti – og þeim mun frekar eftir því sem nær dró
kólfinum. Að auki lýsti hann fyrir lögreglunni torkennilegri vefjagerð
TMM_2_2009.indd 17 5/26/09 10:53:22 AM