Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Qupperneq 19

K ó l f u r i n n
TMM 2009 · 2 19
Jú, auðvitað hélt lífið áfram; fólk var almennt yfirvegað í afstöðu sinni
og skildi að sumt mátti útskýra en annað ekki, og líklega spratt óttinn
ekki af neinu nema þessari óvissu sem einkenndi málið. – Og kannski
voru sumir bara of forvitnir, eða kannski voru takmörk fyrir því hversu
lengi hægt var að láta hugann reika um slíka atburði án þess að láta tæl-
ast að minnsta kosti af og til – og í óþökk prestsins – yfir til dekkri hlið-
arinnar: þeirrar sem sagði að einn daginn myndir þú líka deyja og
þyrftir að standa skil á lífi þínu, að kannski rynni þessi dagur upp fyrr
en þú ætlaðir, og að hann myndi jafnvel hafa eitthvað að gera með þessa
dularfullu atburði í klukkuturninum.
Allt voru þetta getgátur, en eitthvað á þessa leið byrjuðu hugsanir
fólks nú að hrekjast, þannig byrjaði óttinn að laumast inn í spjall þess,
eins og það væri gefið að nú væri hafin atburðarás sem sæi ekki fyrir
endann á, væri tiltölulega slæm hreinlega, sem enginn vissi í raun haus
eða sporð á og enginn hafði séð fyrir – ekki einu sinni gáfaði sonur
bæjar stjórans sem hékk alltaf á barnum.
„Atburðarás,“ sagði fólk, en hvert stefndi hún? Til hvaða endis? Frá
hvaða upphafi?
Þótt blaðrið og kenningasmíðin héldu áfram bar þetta nú svo sterkan
keim af örvæntingu að sumir byrjuðu að forðast að ræða „atburðina“,
eins og þeir hétu núna, og þannig tók jafnvel þögnin að gerast viðsjár-
verð. Það lá eitthvað í loftinu.
3. kafli
Og þetta í loftinu steig svo einn daginn til jarðar: skömmu eftir að
seinna barnið hafði verið jarðað, byrjaði kornið á einum akranna
skammt frá greftrunarstaðnum að visna og drepast. Við nánari rann-
sókn virtist sem myglusveppur legðist á kornið, og smitaðist um akrana
og jafnvel langar vegalengdir á milli þeirra. Bændurnir lögðu eld að
sýktu svæðunum til að hindra frekari útbreiðslu sveppsins, en um
kvöldið byrjuðu þátttakendur í þessum bálförum að veikjast, lágu í
rúminu yfir nótt og létu illa en voru dánir undir morgun.
Enn kom til kasta læknisins sem nú var úthlutað aðstoðarmönnum af
bæjarstjóranum og sendur í ferðalag um eyjuna til að safna líkunum og
hindra útbreiðslu óværunnar. Hinir dánu voru að miklum meirihluta
bændur og vinnufólk þeirra. Sveitabæirnir voru ýmist þöglir eða fullir
af langdregnu ískri, niðurbældum gráti í lokuðum herbergjum; fólkið á
eyjunni var ekki mikið fyrir að sýna tilfinningar sínar.
Læknirinn, vandlega hulinn á bak við grisju, lét safna líkunum á yfir-
TMM_2_2009.indd 19 5/26/09 10:53:22 AM