Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Síða 22

S t e i n a r B r a g i
22 TMM 2009 · 2
Þegar bærinn virtist líflaus sneri yfirstéttin til baka með grisjur sínar,
og svipaðist um. Menn, dýr, jafnvel flugur lágu alls staðar á dreif um
göturnar og inni í húsunum; öll skrýddust þau fínstilkuðum sveppi upp
úr höfðinu, og gróið lá eins og silfruð þoka yfir bænum.
Að nokkrum dögum liðnum hafði vindurinn blásið burt gróunum.
Eftirlifandi íbúar eyjunnar tóku að safnast saman og í ljós kom að hátt í
hundrað manneskjur höfðu lifað af pláguna, flestar með því að einangra
sig og sveipa klæðum fyrir andlit. Án þess að taka niður grímurnar hóf
þetta fólk, undir stjórn bæjarstjórans, að hreinsa burt hræin og draga
þau saman í hauga: einn fyrir kýr og hesta, einn fyrir fugla, hunda, fiski-
flugur og vespur og býflugur, og einn fyrir menn. Svo kveiktu þau í.
Um kvöldið stóð presturinn yfir enn einum formlausum haugnum á
aðalgötu bæjarins, og í sama mund og hann lyfti hendinni til að hefja
upp raust sína og kveðja þessar ólánsömu verur, byrjaði kirkjuklukkan
að hringja í þriðja sinn – óreglulega og hratt, en þó var ekki frá því að
nú tæki hringinguna fljótar af en áður.
Í þetta skipti var enginn meðhjálpari til að ganga fyrstur, og enginn
lögregluþjónn – þeir lágu í hrúgunni framan við prestinn, meterslangur,
glenntur sveppur upp um höfuð þeirra. Presturinn, ásamt lækninum og
nokkrum öðrum, neyddi sig mót þögn kirkjuklukkunnar og gekk fyrst-
ur upp stigann, dauðinn að baki honum og dauðinn framundan.
Allt var breytt, en þó tók það prestinn svolitla stund að skilja í hverju
breytingin fólst: sem fyrr hékk eitthvað niður úr klukkunni og líktist
barni, var á stærð við barn og draup blóði sem var rautt eins og í barni,
en þetta var ekki barn: niður úr klukkunni hékk hundur, eitt af ræksn-
unum sem höfðu dregist þarna inn; um háls hans var vafið reipi, en
afturlappirnar dingluðu mót gólfi og kipptust af og til í dauðateygjunum
út í loftið. Hinir hundarnir voru úti í horni og eitthvað í hegðun þeirra
hafði breyst – þeir hlupu ekki lengur órólegir meðfram veggjunum held-
ur sátu grafkyrrir, og í stað vælsins áður barst frá þeim lágt urr. En það
var eitthvað meira – eitthvað sem presturinn kom ekki fyrir sig. Hann
skimaði yfir hundana, rýndi framan í hvern þeirra fyrir sig, og svo kom
hann loksins auga á það: barnið. Í miðjum hundahópnum sat barn og
horfði á hann, af svipleysi – nei svo algerri og djúpri fjarveru að prest-
urinn gleymdi hver hann var, og heimurinn byrjaði að snúast og hverfa.
Svipleysið varð að glotti en þá skyndilega var eins og tjöld drægjust fyrir
– hvítan kom upp í augum barnsins og það lagðist á hliðina í gólfið, byrj-
aði að froðufella og hristast í krampa.
Presturinn kom aftur til sjálfs sín, lyfti stafnum og óð ásamt lækn-
inum inn í miðjan hundahópinn og þreif til sín fölt barnið. Svo flýttu
TMM_2_2009.indd 22 5/26/09 10:53:22 AM