Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Qupperneq 24

S t e i n a r B r a g i
24 TMM 2009 · 2
saman utan við húsið. Svo brakaði í rúminu þegar barnið hóf að hnykkja
fram mjöðmunum og höfðinu til skiptis og kólfurinn lyftist og slóst við
brjóstið með þungum dynk – allt eins og af kátínu og án þess að hafa
augun af lækninum. Loks stökk það fram úr rúminu, kjagaði eða hálf-
hljóp eins og lítill api í hringi yfir gólfið fyrir framan lækninn, líkaminn
ennþá illa lagaður til hreyfingar, lappirnar framstæðar og bognar, höf-
uðið afkáralega stórt, alltof stór tittlingurinn og kólfurinn ómögulega
þungur – en barnið virtist ekki finna fyrir þessu.
Þá tók það á rás út úr herberginu og læknirinn horfði á eftir því inn
um dyrnar að kompunni þar sem hann geymdi krukkurnar og sýnin.
Hann kom í humátt á eftir og sá það ganga að nýju krukkunum sem
geymdu meðal annars lýsnar, gamalmennalifrina, hundaóðu rottuna –
og heilana úr fyrri börnunum tveimur. Barnið prílaði upp í hillurnar og
um leið gaf það frá sér hljóð:
„Bræður mínir voru ekki óþarflega vitlausir,“ tísti í barninu, eða svo
heyrðist lækninum – rödd þess var klemmd og skær, ekki svo ósvipuð
röddinni í glaðlegri mús, eða þetta ímyndaði hann sér. Svo horfði hann
á barnið opna krukkurnar og stinga upp í sig fölbláum heilasveskjunum,
velkja þeim um kjaftinn á sér og tyggja íhugult en af festu.
„Hvað …“ byrjaði læknirinn máttleysislega en þagnaði svo, hafði
loksins rænu á að sjá aðstæðurnar eins og utanfrá og vissi hversu afkára-
legt þetta væri allt saman, hversu óumræðilega illt. Hann hélt ennþá um
skurðhnífinn og herti nú á honum takið, sendi lítinn neyðargeisla upp
til guðs síns í formi bænar og gekk svo að barninu. Hann byrjaði að
stinga hnífnum í áttina að höfði þess, reyndi að ná inn í augun eða draga
yfir hálsinn. Það næsta sem hann vissi var að grisjan var horfin framan
úr honum og hann fann andardrátt barnsins við andlit sitt: rakt, silfrað
loft sem lyktaði eins og haustmorgun yfir ruslahaugunum í Pus, Gásj-
úng eða Minsk, eða síðasta andvarpið sem barst úr rassgati ormétins
dráttarklárs. Dauðinn streymdi inn um vit læknisins þar til barnið
sleppti á honum takinu og hann hallaði sér fram, kúgaðist lítillega en féll
svo dauður í gólfið.
Barnið yfirgaf hús læknisins, staðnæmdist á tröppunum fyrir framan
og teygði hendurnar upp í loft eins og það væri nývaknað. Svo dró það
ofan í sig náfýluna sem lá ennþá yfir bænum, horfði í kringum sig en
gekk svo af stað eftir aðalgötu bæjarins. Hvar sem barnið átti leið hjá
drógust eftirlifendur að gluggum eða dyrum húsa sinna, líkt og þau
fyndu á sér að stundin væri runnin upp. Fólkið starði á þetta viðrini,
kólfinn sem dinglaði um háls þess og þá tugi eða hundruð flækings-
hunda sem nú streymdu inn í bæinn úr skógunum umhverfis, af ökr-
TMM_2_2009.indd 24 5/26/09 10:53:23 AM