Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Síða 41

B o r g a r a l e g ó h l ý ð n i
TMM 2009 · 2 41
fjárkröfu sína á sama hátt og það gerði fyrir kirkjuna. Að beiðni borgar-
ráðsmannanna fór svo að lokum að ég laut svo lágt að gefa skriflega
yfirlýsingu sem hljóðaði eitthvað á þessa leið: „Hér með gjörist kunnugt
að ég, Henry Thoreau, óska ekki eftir að vera álitinn félagi í neinu því
félagi sem ég hef ekki gengið í.“ Þetta afhenti ég bæjarritaranum og hann
er með það. Síðan ríkið gerði sér á þennan hátt grein fyrir að ég vildi
ekki að litið væri á að ég tilheyrði þessari kirkjudeild, hefur það ekki gert
neinar kröfur í þá átt, þótt það hefði áður sagt að það yrði að standa við
ályktun sína. Hefði ég kunnað nöfnin, hefði ég lýst mig frá öllum þeim
félögum sem ég hafði aldrei gengið í, en ég vissi ekki hvar ég fyndi tæm-
andi lista yfir þau öll.
[13] Ég hef ekki greitt kosningaskatt í sex ár. Eitt sinn var ég fangels-
aður vegna þessa í eina nótt31, og þar sem ég stóð og virti fyrir mér
tveggja eða þriggja feta þykka, rammgerða veggina, járnslegna tré-
hurðina fet á þykkt og járnrimlana sem heftu dagsbirtuna, þá fór ekki
hjá því að mér yrði hugsað til hversu heimsk sú stofnun væri sem kæmi
fram við mig eins og ég væri ekkert annað en kjötskrokkur sem hægt
væri að læsa inni. Ég velti fyrir mér hvort aldrei hefði verið alvarlega
athugað hvort þetta væri besta aðferðin til að nýta krafta mína og aldrei
hefði komið til greina að nýta þjónustu mína á einhvern hátt. Ég sá að ef
múrveggur væri milli mín og bæjarbúa, þá væri annar og illkleifari og
óbrotgjarnari sem þeir þyrftu að brjótast gegnum áður en þeir yrðu jafn
frjálsir og ég. Mér fannst ég ekki innilokaður eitt augnablik og veggirn-
ir virtust hrein sóun á grjóti og steinlími. Mér fannst eins og ég væri sá
eini í bænum sem greitt hefði skattinn. Greinilegt var að þeir vissu ekki
hvernig koma ætti fram við mig og hegðuðu sér eins og hverjir aðrir
undirmálsmenn. Í hverri ógnun og hverju hrósi fólust mistök vegna þess
að þeir héldu að ég óskaði þess heitast að standa hinum megin við
múrvegginn. Ég gat ekki varist brosi við að sjá hversu vandlega þeir
læstu dyrunum á hugleiðingar mínar sem fylgdu á hæla þeirra viðstöðu-
og hindrunalaust en voru það eina sem var í raun hættulegt. Þar sem
þeir gátu ekki náð til mín höfðu þeir ákveðið að refsa líkama mínum,
alveg eins og smástrákar sem ekki geta slegist við einhvern þann sem
þeim er illa við og níðast þess vegna á hundinum hans. Ég sá að ríkið var
fáráðlingur, að það var jafn hrætt og einstæð kona um silfurskeiðarnar
sínar, að það þekkti ekki vin frá óvini og ég missti alla þá virðingu sem
ég hafði fyrir því og vorkenndi því.
[14] Af þessu sést að ríkisvaldið höfðar aldrei til skynsemi manns,
hvorki vitsmunalegrar né siðferðilegrar, aðeins til líkama hans, skiln-
ingarvitanna. Það hefur ekki til að bera æðri vitsmuni eða heiðarleika,
TMM_2_2009.indd 41 5/26/09 10:53:24 AM