Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Side 105

Á h e l j a r þ r ö m i n n i
TMM 2009 · 2 105
Lísa og Mæja tæpa á vinskapnum í gamla daga, hann var ekki eins og
þær vilja ímynda sér núna: „… það var ekki borgin sem ég flúði ég flúði
ekki stríðið ég var að flýja þig,“ segir Mæja en fær lítil viðbrögð frá Lísu.
Stundum verður textinn eins og ljóð, jafnvel ljóðaflétta, til dæmis þegar
Mæja og Villi eru að tala saman, en Mæja talar um hljóð tímans sem
líður, „stund er saumuð við stund”, og Villi um stríðið og hvorugt hlust-
ar á hitt.
Smám saman nær öryggisleysið yfirhöndinni, óttinn við aðsteðjandi
ógn, óttinn við hungur og dauða. Orðlaus örvæntingin kom sterkast
fram hjá börnunum sem leituðu styrks hvort hjá öðru og virtust stund-
um vera samvaxin. Þau tala sitt eigið tungumál sem er kerfisbundin
afbökun á tungumáli fullorðna fólksins, vel útfærð. Á sviðinu er stór
plastkúla, gegnsæ, sem fólkið leitar inn í undir lokin og verður tákn
fyrir það skjól sem við ímyndum okkur að við eigum á „safninu“ okkar.
Í sýningunni varð grátlega ljóst hvað „skjólið“ er viðkvæmt, hversu
auðvelt er að eyðileggja það, þarf ekki einu sinni sprengju til, títuprjónn
myndi nægja. Í lokin blasir hungrið við en þá er ekki spurt um ástina
eins og í Fjalla-Eyvindi Jóhanns Sigurjónssonar heldur mennskuna.
Arthur Nauzyciel og Marie Darrieussecq hafa fengið allt sem þau
báðu um þegar kom að því að setja verkið upp í Kassanum í Þjóðleikhús-
inu, enda tóku Frakkar á sig aukinn hluta af kostnaði við sýninguna
þegar leit út fyrir að bankahrunið kæmi í veg fyrir uppsetninguna.
Marie valdi Sjón til að þýða verkið og samstarf þeirra bar prýðilegan
árangur. Textinn er hnitmiðaður, í honum er hraði og dulin spenna sem
kemur meðal annars fram í skorti á tengiorðum, hikorðum og greinar-
merkjum, eins og sjá má á dæmunum hér að ofan. Af öðrum úrvals
listamönnum sem koma að sýningunni má nefna að Barði Jóhannsson
gerir tónlistina sem er fjölbreytt og áhrifarík, Giulio Lichtner sér um
leikmynd og búninga og Scott Zielinski lýsir hvort tveggja. Samvinna
þeirra var aðdáunarverð, allt efni varð blautt og framandi í ljósinu.
Sviðshreyfingar sáu Erna Ómarsdóttir og Damien Jalet um, og Damien
tók sjálfur eftirtektarverðustu „danssporin“ í sýningunni í hlutverki
Bellu.
Síðast en ekki síst eru leikarar í sýningunni greinilega sérvaldir. Stef-
án Hallur Stefánsson og Margrét Vilhjálmsdóttir leika Karl og Mæju,
gestina leika Elva Ósk Ólafsdóttir, Björn Hlynur Haraldsson, Ívar Örn
Sverrisson og Vigdís Hrefna Pálsdóttir, en þau síðastnefndu leika krakk-
ana; hermanninn leikur Valur Freyr Einarsson. Leikstjórinn leggur
mikið upp úr þöglum leik sem þessir fagmenn áttu í engum vandræðum
með. Við skynjum frekar en við fáum tuggið ofan í okkur hvað þetta fólk
TMM_2_2009.indd 105 5/26/09 10:53:28 AM