Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Side 43

TMM 2011 · 3 43
Jón Atli Jónasson
Í kjallaranum
Þetta var grín. Svona í byrjun. Algjörlega hugsað sem slíkt. Kannski
leikur. Sem fór úr böndunum. Auðvitað fór þetta úr böndunum. Ég
neita því ekki. Sökin er mín. Ég kýs heldur að segja að ég hafi gert þetta.
Án þess að taka afstöðu til sektar. En vissulega er hún líka til staðar.
Sektin. Nánar um hana síðar. Sektina. Við búum í einu af þessum
hverfum sem eru til fyrir ofan Reykjavík. Fyrir ofan Breiðholtið og
Grafarvoginn. Í einni af þessum götum sem hefur svo framandi nafn
að enginn man eiginlega hvar hún er. Hverfið okkar er grátt á litinn.
Mörg húsin standa fokheld og auð. Brunnu inni í hruninu. Það er búið
að negla fyrir gluggana í flestum húsunum í götunni okkar. Það var
aldrei flutt inn í þau. Við erum neðst í botnlanga. Reyndar er hægt að
aka framhjá húsinu okkar og að hringtorgi. En það liggja engar aðrar
götur út frá hringtorginu. Landakortið nær ekki lengra. Húsið okkar er
á tveimur hæðum og með kjallara. Við Kata konan mín urðum fokheld
og náðum að flytja inn áður en forsætisráðherrann bað Guð að blessa
Ísland. Þá stóðum við inni í stofu og vorum að velja náttúruflísar á
baðherbergið. Með naktar ljósaperur hangandi í stofunni stóðum við
í málningargöllunum og fylgdumst með á flatskjánum sem ég hafði
hengt upp fyrr um morguninn. Ég man að við stóðum þarna og ég leit
á naktar ljósaperurnar í loftinu og á þetta rándýra sjónvarp sem ég var
búinn að festa á vegginn og mér leið eins og við hefðum verið rænd. Að
þjófar hefðu komið og hreinsað allt úr húsinu og bara skilið eftir þetta
sjónvarp á veggnum. Það tók mig mestallan daginn að hrista af mér
þessa hugsun.
Nú erum við föst hérna. Við vorum búin að selja ofan af okkur og
sitjum föst hérna núna. Í auðu hverfi í auðri götu sem enginn man hvað
heitir. Peningarnir kláruðust. Það er það sem við segjum fólki. Þess
vegna eru engin gólfefni á gólfunum. Engar hurðir. Bara byggingar-