Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Síða 44

J ó n A t l i J ó n a s s o n
44 TMM 2011 · 3
plastið sem ég límdi niður. Við göngum um á svona plastklossum sem
komust í tísku fyrir nokkrum árum. Ég er á svörtum klossum en Kata
mín er á svona bleiksanseruðum. Dótið okkar, sem við erum búin að
vera að safna að okkur síðan við byrjuðum að búa saman, fyllir húsið.
Það er samt eitthvað svo undarlega tómt. Í fyrstu tókum við þá ákvörðun
að láta þetta ekkert slá okkur út af laginu. Hrunið. Halda bara okkar
striki og Kata mín saumaði gardínur fyrir gluggana og við sátum yfir
litaspjöldum, staðráðin í því að mála húsið bæði að innan og að utan.
Parketið og flísarnar gætu beðið. Við bara komumst aldrei það langt.
Gardínurnar fóru að vísu upp en húsið okkar stendur ómálað. Bæði að
innan og að utan. Svo fengum við lánafrystingu og misstum vinnuna.
Fyrst hún Kata mín og svo ég. Ég er svo sem ekkert að kvarta yfir því.
Ekki svoleiðis. Það voru margir sem misstu vinnuna og fengu frystingu.
Það varð ekkert við það ráðið. En það sem gerðist var að okkur tók að
skorta erindi til að fara út úr húsi. Vissulega fórum við að versla í matinn
og kannski í sund en það var allt og sumt. Dóttir okkar er í sérnámi
erlendis og ekkert væntanleg heim á næstunni. Henni býðst ágæt staða
á spítala í Gautaborg þegar hún klárar og við höfum hvatt hana til að
taka við henni. Hér heima á Íslandi bíður hennar engin vinna. Hún og
Gauti, maðurinn hennar, kunna vel við sig í Svíþjóð. Finnst landið að
mörgu leyti betur heppnað en Ísland, eins og hann orðar það. Kannski
er eitthvað til í því. Að eitt land geti verið betur heppnað en önnur.
Ég horfi dálítið á sjónvarpið. Það hef ég aldrei gert. Ekki að neinu ráði.
Maður var alltaf að vinna. Oft frameftir. Sá í mesta lagi kvöldfréttir eða
einhvern svona þátt sem allir voru að tala um. Eftir að okkur var sagt upp
fór ég að horfa meira á sjónvarpið. Hékk yfir því. Lærði á stillingarnar.
Litina og skerpuna og hljóðið. Við erum með allar stöðvarnar. Kata mín
hefur enga eirð í sér til að sitja fyrir framan sjónvarpið. Hún á sín eigin
áhugamál. Hún er í bókaklúbbi með vinkonum sínum og les mikið. Þær
lásu Flugdrekahlauparann. Og einhverja vampírubók sem ég man ekki
hvað heitir. Ég horfi mest á Discovery. Sérstaklega á þætti um seinni
heimsstyrjöldina. Mér finnst alveg magnað að sjá viðtöl við fólk sem
upplifði hörmungarnar. Aldraða hermenn og þá sem lifðu af dvölina í
útrýmingarbúðum nasista. Það vekur furðu mína hvað fólk man þetta
greinilega. Svona mörgum árum seinna. Hvar það var statt og hvað það
var að gera. Ég man hrunið okkar ekki í svona miklum smáatriðum. Ég
man sumt en annað er í hálfgerðri móðu. Það eina sem mér finnst ég
stundum muna er bara þegar forsætisráðherrann biður Guð að blessa
Ísland og svo er ég allt í einu staddur í þessu hálfkláraða húsi með henni
Kötu minni á plastklossum sem voru í tísku fyrir nokkrum árum. Auð-