Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Side 46

J ó n A t l i J ó n a s s o n
46 TMM 2011 · 3
sem ég hirði í hverfinu. Það liggur um allt eins og hráviði. Ég brenni líka
ýmsum pappírum sem mig langar ekki að eiga. Langar ekki að lesa. Bréf
frá bönkum og ýmsum fyrirtækjum og stofnunum. Hótunum, eigin-
lega. Það er það sem við gerum á eyjunni minni. Brennum hótunum.
Hún Kata mín hefur áhyggjur af mér. En ég hughreysti hana. Við
verðum að halda dampi hér á eyjunni. Passa upp á stemmninguna.
Ég segist leita að vinnu. Fletti í gegnum atvinnuauglýsingarnar. En
hæfileikar mínir mega sín lítils í kreppu. Það er engin þörf fyrir mig.
Nei, takk. Ekki núna. Í værðinni er eins og hún hafi sæst á að það er
ekkert sem ég get gert til að breyta stöðunni. Hrunið er stærra en við
hjónin. Það er ekki á okkar valdi að breyta neinu. Ekki eins og er. Það
er sameiginlegur skilningur okkar. Hún Kata mín væri bara að eyða
púðrinu sínu með því að fetta fingur út í náttsloppinn og alskeggið og
pípuna. Ég held að hún skilji að ég þarf dálítið að finna mig. Finna mig
upp. Svona upp á nýtt. Oft kemur að mér sú hugsun að ég sé hættur að
vinna. Kominn á eftirlaun. En ég er auðvitað allt of ungur til þess. Ég
hef séð menn í vinnunni hjá mér fara á eftirlaun. Þeir duglegu drepast
fyrst. Þeir hafa lagt öll eggin sín í sömu körfuna. Fyrirtækið. Hafa ekki
að neinu að hverfa þegar þeir fara á eftirlaun. Ég gef duglegum manni í
mesta lagi fimm til sex ár eftir að hann fer á eftirlaun. Þá er hann annað-
hvort dauður eða orðinn alvarlega veikur. Sem er vinna í sjálfu sér. Að
vera alvarlega veikur. Það þarf að hitta alls kyns sérfræðinga og fara í
rannsóknir og aðgerðir auk þess sem það hvílir á manni ákveðin upp-
lýsingaskylda hvað fjölskyldu og vini varðar. Maður sem ég þekkti hann
lenti í þessu. Að verða alvarlega veikur þegar hann hætti að vinna. Þegar
hann var ekki á spítalanum var hann stanslaust í símanum eða á netinu
að segja fjölskyldu og vinum frá því hvernig baráttan við sjúkdóminn
gengi. Hann var líka í stóru viðtali í dagblaði og kom í sjónvarpinu. Það
drap hann á endanum. Held ég. Allt þetta kynningarstarf.
Ég vakna snemma á morgnana. Helli upp á kaffi og treð mér í pípu.
Stundum kemur það fyrir að ég sofna í stólnum fyrir framan kamínuna.
Þegar ég vakna kaldur og stífur virði ég fyrir mér öskuna sem ég er
farinn að dreifa af svölunum. Hún er eins á litinn og grá steinsteypan
sem er ríkjandi litur í hverfinu. Mig dreymir stundum um að sæðið úr
mér sé svona. Að við Kata mín ríðum og þegar ég fæ úr honum blæs
typpið á mér bara út svona grárri ösku. Það er kannski þess vegna sem
ég er farinn að forðast það að sofa hjá henni. Vil frekar horfa í glóðina í
kamínunni þar til ég dett út af. Það er mynd af íkorna á hliðinni á henni.
Ég veit ekki hvort það skiptir nokkru máli. En þarna er hann samt.
Svona skreyting. Svartur íkorni með hnetu í kjaftinum. Ég hef bara