Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Side 48

J ó n A t l i J ó n a s s o n
48 TMM 2011 · 3
sópa steypurykið og þurrka dálítið af og setja skerm á ljósaperurnar sem
hanga þar og leggja nokkra teppabúta á steingólfið þar sem vefstóllinn
átti að standa.
Ég var enga stund að þessu. Þetta var verkefni sem ég gat vel tekið að
mér. Ég var búinn að fylgjast með fólkinu mínu fara á fætur og bursta
tennurnar og fá sér morgunmat og fara í skólann og vinnuna. Ég var
búinn að drekka kaffið mitt og reykja pípuna mína. Ég smeygði mér því
í plastklossana mína sem voru í tísku fyrir nokkrum árum og vatt mér
niður í kjallara. Það er ekki gengt úr húsinu niður í kjallara. Það var
með ráðum gert. Þegar dóttir okkar og maðurinn hennar og væntanleg
barnabörn myndu búa í kjallaranum vildum við ekki vera að hnýsast.
Þess vegna er sérinngangur á bak við húsið inn í kjallarann. Ég byrjaði
á því að fara inn í bílskúr og ná í kúst og gekk svo eftir viðarfjölunum
sem lágu í stíg bak við húsið að innganginum í kjallarann. Ég fann
lyklana að kjallarahurðinni á stóru kippunni með varalyklunum sem
við notum aldrei og hangir venjulega inni í ryksuguskápnum í þvotta-
húsinu. Þetta er þykk og voldug eikarhurð með lítilli kattalúgu neðst.
Dóttir okkar er svo hrifin af köttum og við vildum einhvern veginn
gera henni ljóst að þessi kjallaraíbúð væri hennar yfirráðasvæði. Ef hana
langaði í kött myndum við ekki standa í vegi fyrir því. Ég fann lykilinn
og opnaði hurðina. Það var þungt loft fyrir innan og ég hóstaði eilítið
þegar ég var kominn inn. Það gekk vel að hreinsa til. Ég var enga stund
að sópa upp steinsteypurykinu og þegar það var búið fór ég aftur inn í
bílskúr og fann til nokkur teppi sem lágu upprúlluð á hillu við hliðina
á veiðidótinu okkar. Ég fann líka gamla hrís lampa skerma úr IKEA sem
höfðu hangið í herbergi dóttur okkar þegar hún var unglingur. Þegar
ég var búinn að leggja teppin og hengja upp skermana í kjallaranum
var rýmið bara orðið þokkalega vistlegt. Ég fann líka til nokkra stóla og
gamlan hermannabedda sem mér hafði einhvern tíma áskotnast. Mér
fannst tilvalið að koma honum líka fyrir í kjallaranum. Ef hún Kata mín
myndi nú þreytast við vefnaðinn gæti hún fengið sér dálitla kríu á bedd-
anum. Ég fann líka lítið sófaborð sem ég stillti upp og setti gamlan vasa
sem við erum hætt að nota á borðið og dúk sem ég held að hún Kata mín
hafi fengið í afmælisgjöf fyrir löngu síðan. Svo tróð ég mér í pípu og virti
fyrir mér kjallarann. Allir þessir gömlu munir sem höfðu fylgt okkur í
gegnum lífið og við vorum hætt að nota voru svo undarlega kunnuglegir
en um leið framandi. Ég fékk það á tilfinninguna að ég væri staddur í
fyrstu íbúðinni sem við tókum á leigu í Breiðholtinu. Þegar við vorum
að byrja að búa saman. Þessi samtíningur virkaði þannig á mig.
Hún Kata mín hló svolítið fyrst. En bara eins og fyrir kurteisissakir.