Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Síða 65

C o d u s c r i m i n a l u s : M a n n s h v ö r f o g g l æ p i r
TMM 2011 · 3 65
6 Þetta hlutverk Sigurðar Óla var vandlega undirstrikað í kvikmyndinni Mýrinni (Baltasar
Kormákur 2006).
7 Það er svolítið erfitt að rekja þessa tímalínu nákvæmlega. Mýrin gerist í október 2001, Grafar-
þögn í apríl 2002 (Eva Lind missir þá barnið sem hún gengur með í Mýrinni), Röddin gerist jólin
2002 (Eva Lind hefur verið án eiturlyfja síðan hún missti barnið fyrir tæpum átta mánuðum),
Kleifarvatn virðist gerast sumarið eftir, 2003, en gæti mögulega verið ári síðar, Vetrarborgin
gerist svo í janúar árið eftir, sem er þá 2004 eða 2005, og Harðskafa-kvartettinn að hausti sama
ár (sagan af barnaperranum tengir Svörtuloft skýrt við Vetrarborgina). Hér er eitt ár á f lakki,
því í Myrká kemur fram að hún gerist árið 2005, því þá eru sex ár liðin frá hvarfi stúlku, árið
1999. Þar með er ljóst að Harðskafa-kvartettinn gerist 2005, og Kleifarvatn er þá líklegast
ástæðan fyrir tímaflöktinu.
8 Synir duftsins, bls. 75.
9 Kristín Árnadóttir fjallar um lögreglusögur í grein sinni „Hverra manna er Erlendur?“, í
Tímariti Máls og menningar, 1:2003, bls. 50–56.
10 Ein sagna hans heitir einmitt Betty …
11 Kristín Árnadóttir, „Hverra manna er Erlendur?“, bls. 53.
12 Sjá um bókmenntatilvísanir í bókum Arnaldar: Bergljót Soffía Kristjánsdóttir, „Á kálfskinns-
frakka eða Arnaldur Indriðason og bókmenntahefðin“, Skírnir haust 2010, bls. 434–454.
13 Arnaldur Indriðason, Dauðarósir, Reykjavík, Vaka-Helgafell 1998, bls. 174.
14 Arnaldur Indriðason, Grafarþögn, Reykjavík, Vaka-Helgafell 2001, bls. 176.
15 Arnaldur Indriðason, Vetrarborgin, Reykjavík, Vaka-Helgafell 2006 (2005), bls. 141.
16 Sama, bls. 87.
17 Kristín Árnadóttir leggur mikla áherslu á þetta atriði í grein sinni „Hverra manna er Erlend-
ur?“.
18 Sjá t.d. umfjöllun um norrænar glæpasögur, „Inspector Norse; Scandinavian Crime Ficton“ í
The Economist, 13. mars 2010, http://proquest.umi.com/pqdweb?index=2&did=1983605721&S
rchMode=1&sid=1&Fmt=3&VInst=PROD&VType=PQD&RQT=309&VName=PQD&TS=131
1242981&clientId=194636, síðast skoðað 21072011. Sjá einnig Julia Keller, „Nordic Noir: Bleak
Scandinavian Mysteries Catch Fire“, The Ottawa Citizen, 31. jan. 2010, http://proquest.umi.
com/pqdweb?index=0&did=1953293581&SrchMode=1&sid=3&Fmt=3&VInst=PROD&VType
=PQD&RQT=309&VName=PQD&TS=1311243147&clientId=194636, síðast skoðað 21072011,
Laura Miller, „Mysteries: The Strange Case of the Nordic Detectives – The Growing appeal
of Scandinavian Crime Fiction; Existential Malise and Bad Coffie“, Wall Street Journal,
16. jan. 2010 og http://proquest.umi.com/pqdweb?index=0&did=1940790931&SrchMode=1
&sid=4&Fmt=3&VInst=PROD&VType=PQD&RQT=309&VName=PQD&TS=1311243366&c
lientId=194636, síðast skoðað 21072011.
19 Kristín Árnadóttir, „Hverra manna er Erlendur?“, Katrín Jakobsdóttir, Glæpurinn sem ekki
fannst: Saga og þróun íslenskra glæpasagna, Reykjavík, Bókmenntafræðistofnun Háskóla
Íslands, Háskólaútgáfan 2001, bls. 88–89.
20 Þetta er annað atriði sem enskumælandi gagnrýnendur leggja áherslu á, sjá sérstaklega grein
Lauru Miller, „The Strange Case of the Nordic Detectives“.
21 Arnaldur Indriðason, Furðustrandir, Reykjavík, Vaka-Helgafell 2010, bls. 12.
22 Björn Ægir Norðfjörð fjallar sérstaklega um þetta atriði í grein sinni „A Typical Icelandic
Murder?“ A ‘Criminal’ Adaptation of Jar City“, Journal of Scandinavian Cinema, 1:2011, bls.
37–49. Greinin er aðgengileg á netinu ef farið er í gegnum gegnir.is.
23 Raddir fórnarlambanna heyrast stundum í bókunum í sérköflum, eins og til dæmis í Röddinni
og Harðskafa. Þær þjóna því hlutverki að skapa andrúmsloft og þétta persónusköpunina og
jafnvel að undirstrika næmi Erlendar fyrir lífshlaupi þeirra.
24 Arnaldur Indriðason, Harðskafi, Reykjavík, Vaka-Helgafell 2007, bls. 295.
25 Arnaldur Indriðason, Dauðarósir, bls. 13.
26 Sama.
27 Þetta leggja enskumælandi gagnrýnendur mikla áherslu á eins og kemur fram í þeim greinum