Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Qupperneq 91

E y l ö n d
TMM 2011 · 3 91
mönnum að ástunda þess háttar knattleik við túngarða, enda þótt háir
væru. Hann svaraði engu. Mátti þó glöggt heyra, hve mjög sem hann
reyndi að hemja öndina, að síst var hann ómóðari. Og fleira grjót féll
ekki mín megin garðs.
Að því hlaut þó að koma að milli okkar syrfi til stáls. Vegna friðelsku
minnar og spektar tókst mér í lengstu lög að komast hjá því. Að endingu
urðu samt býsnirnar slíkar að einvígið varð ekki umflúið.
Ég var afbæjar. Fór um lönd mín og gætti að merkjum; rétti við,
færði út og til betra lags þau er ég þóttist sjá að þokað hefðu eða fallið,
víst fyrir hans þrotlausa ágangi. Líkt og jafnan vissi ég fólið fylgja mér
álengdar. Hann þóttist á eigin vegum, gekk þó sín megin svipaðar götur
og mændi til mín, kom þannig upp um sig. Slík samfylgd var orðin mér
daglegt brauð. Jafnvel líka eftiröpun hans, að fylgja hverju viðviki mínu
í ystu æsar – auðvitað til að ögra mér og egna til atlögu. Fram til þessa
hafði ég staðist þá flugu.
Umrætt sinn fór hinu sama fram. Að því kom ég nam staðar, leysti
niðrum mig, bjóst til að kasta af mér vatni. Hann fór eins að í öllu. Ég
leiddi það hjá mér sem fyrr. Játa þó að svo höfðu eiturdropar hans holað
stein ásetnings míns að athygli mín dvaldi meira en skyldi við hann.
Nauteygur starði hann á móti uns loks ég viknaði, vék sjónum annað.
Það varð hið síðsta sinn ég vægði undan áleitni hans. Af rælni varð
mér litið hvert hann mé. Augu mín lásu heiðgula bununa fram alla braut
sína, allt til freyðandi enda í lind hinni hægu sem greindi að lönd okkar
– þeirri sömu og var vatnsból mitt eigi alllöngu neðar.
Viðlíka óhæfu gat ég auðvitað engum þolað. Við brunnmígur runnum
saman með herópi miklu, án þess svo mikið sem auðnast að hysja upp
brækurnar. Slík var forherðing hans að veita mér aðför en þess utan
skemmra en mig uggði millum okkar – eða vart gat ég einn lagt niður
vopn til að gyrða mér brók, gefið þannig höggstað á mér?
Við hófum að höggva hvor annan, ótt og fast. Brækurnar þvældust um
hæla okkar svo nokkur trafali gerðist af. Atgangan hélt þó ótrauð áfram,
í engu sparað aflið og kappið. Stundum við báðir og blésum undan
lögunum. Á ég þá við okkar eigin, þau er veitt voru. Svo undarlega vék
þannig við að okkur virtist með öllu ófært að koma lagi hvor á annan.
Eftir sem áður, í illu jafnt sem góðu, var slíkt jafnræði með okkur. Söx
okkar mættust á lofti, skullu saman með gný og gneistum, héldust svo
samnjörvuð en án þess að bifast frekar, allt uns við hopuðum, hjuggum
á ný. Vatt þá öllu á sama veg. Milli okkar varð fullkomið þrátefli. Við
tókum að mæðast mjög og sveitast. Þó við andköfum lægi og örmögnun