Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Blaðsíða 92

F i n n u r Þ ó r Vi l h j á l m s s o n
92 TMM 2011 · 3
var þó fjarri mér að létta meðan hann, þrjótur sá og frumhlaupsmaður,
dró hvergi af sér.
Fór svo fram nokkra hríð.
Loks vorum við fast að lotum komnir. Okkur að óvörum gall þá við
rödd rétt hjá:
Hér eigast við kotkarlar mörlenskir berrassa og svo náið að er sem
einn maður ólmist saman. Merkilig þau glímutök. Eða hvort skyldi
nökkvuð annað búa að baki fangbrögðum þeim en leikur einn ellegar
hólmganga? Hvort mun hér fnæst af frækni eða frygð?
Þessu fylgdi hlátur fáeinna manna, mjög prúður og pempíulegur. Ég
lét saxið síga og leit við. Skammt frá stóðu nokkrir litklæddir menn í
hóp. Meðal puntmennanna kenndi ég samstundis einn: engan annan
en Lubba kóng. Hinn hærði og huglausi eineltisdólgur var vaxinn úr
grasi. Hafði jafnvel rakað sig og greitt ekki óvendilega, farið í betri fötin.
Ég þekkti hann þó enn fyrir sama þræl og ég hafði kvatt í miður góðu
endur fyrir löngu.
Orð fyrir hirðinni hafði samlandi minn, mér óþekktur. Hann var
vænn sýnum en með veika höku og vota vör, herptur til augna og
munns, svipurinn dimmur og drambsamur. Við granni minn máttum
enn eigi mæla fyrir mæði sakir, stóðum aðeins og hölluðumst hvor upp
að öðrum. Fékk sá stuðningur aðeins varið hvorn okkar falli að við
hvíldum í örmum hins.
Kóngsmaður vék sér þá nokkru nær okkur, mælti enn, sýnu hærra og
djarflegar.
Konung fýsir að vita hvort þér snöggklæddir sveinar farið um hönd-
um og þuklið hinnannan í gamni ellegar alvöru?
Hlátur.
Og með hverjum korðum þér keppið að holstinga hinnannan og þá í
hvern stað?
Meiri hlátur.
Kóngsmanni jókst enn ásmegin. Hann hætti sér alveg upp að mér,
brá upp holdskörpum fingri og galaði til kumpána sinna, letrandi orðin
í loftið um leið:
Ber er hver að baki …
Ég neytti þá síðustu kraftanna, rak honum slíkan snoppung að ekki
þurfti fleiri. Fíflið lá ómáttugt eftir. Loðmennið bandaði hendi. Annar
fulltrúi sté fram, líkt og holdbirtist úr loftinu, steyptur í mót hins.
Af leiguþýi virtist hann eiga nóg. Sá hélt sig í öruggri fjarlægð en tók
saumlaust við orðinu og botnaði:
… nema sér konung eigi.