Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Side 100

B i r g i r S i g u r ð s s o n
100 TMM 2011 · 3
Þannig var upphafið á vináttu okkar Gunnars.
Ég vissi aldrei hvers vegna hann sendi mig á þennan stað í Amsterdam. Sér til
skemmtunar eða mér til uppfræðslu? Sjálfur var hann þannig innréttaður eftir að
hafa jazzað á allskonar stöðum í stærstu borgum Evrópu sem kornungur maður að
hann gat verið svo sem hvar sem var og fannst líklega ég ekkert of góður til að geta
það sama. Í framhaldi af þessu varð mér ljóst að hann hafði nærri geníala hæfileika
til að umgangast fólk. Mér fannst til að mynda húsmóðirin þar sem hann hafði
kost og logí í meira lagi illyrmisleg. Gunnar kallaði hana mömmu og hún dekraði
við hann.
„Hvernig geturðu kallað þessa kellingu mömmu?“ spurði ég hneykslaður.
„Hver maður þarf sitt, Biggi minn,“ sagði hann.
Þessi umgengnisviska var runnin honum í blóð og merg.
Þann tíma sem við vorum í Amsterdam hittumst við svotil daglega og höfðum
mikla þörf hvor fyrir annan; þegar ég fylgdi honum heim að kvöldi fylgdi hann
mér aftur heim og svo öfugt, stundum slag í slag þar til komið var langt fram á
nótt, því við höfðum um svo margt að tala. Mér fannst hann skilja mig betur en
aðrir menn og stundum betur en ég sjálfur.
Hann fór veikur heim til Íslands um miðjan vetur. Ég hætti að syngja og byrjaði
að yrkja. Ljóðabók mín „Réttu mér fána“ kom út haustið 1968. Þá var ég orðinn
skólastjóri í Gnúpverjahreppi. Svo það var langt á milli okkar vinanna á þeirra
tíma mælikvarða. En ég fór furðu oft í bæinn. Oft beinlínis til að hitta Gunnar.
Árið 1970 var ég kominn talsvert áleiðis með ljóða- og textaflokk sem ég nefndi
„Á jörð ertu kominn“ og sýndi Gunnari. Hann varð upptendraður og byrjaði
fljótlega að semja tónlist við flokkinn. Bæjarferðunum fjölgaði og samtölin um
flokkinn og tónlistina lengdust og dýpkuðu. Stundum yfir sénever sem „er góður
við öllum verkjum“. Þetta átti að verða jazzkantata með kór og einsöngvurum og
kammersveit jazzspilara, vinum Gunnars. Hann spilaði fyrir mig hendingar á
píanóið, ekki mikill píanisti (en þeim mun meiri víbrafónleikari), en hugmyndir
hans komust þó til skila og það gerðu mínar líka. Við samhæfðum okkur en hélt
þó hvor sínu.
Jazzkantötuna „Á jörð ertu kominn“ átti að flytja á Listahátíð 18. júní 1972 í
Austurbæjarbíói. En af því varð ekki. Við félagarnir komumst ekki lengra en í
prentaða dagskrá hátíðarinnar því skömmu fyrir tónleikadaginn veiktist aðalsóló-
istinn, Viðar Alfreðsson, af beinhimnubólgu en hann átti að spila bæði á horn og
trompet í verkinu.
Dagblaðið Tíminn birti frétt um þetta 11. júní með fyrirsögninni: „ÆTLA AÐ
„JAZZA“ Í KIRKJU PÁFA.“ Í fréttinni segir meðal annars að Gunnar Reynir
Sveinsson sé „aldeilis ekki af baki dottinn“ þótt flutningurinn á jazzkantötunni
hafi fallið niður. „Gunnar ætlar nefni lega að láta flytja þetta verk sitt í Landakots-
kirkju á hausti komanda. Ætli það verði ekki einhvern tíma um miðjan september,
sagði Gunnar hinn hressasti í viðtali við Tímann í gær og lét falla orð í þá átt, að
varla yrði páfinn á móti slíku enda hafa mörg böllin verið haldin í kirkjum á
umráðasvæði páfa í Hollandi, án þess að hann setti út á það. Gunnar sagði, að það
hlyti að vera dásamlegt að „jazza“ í Landakotskirkju, hún væri eina kirkjan hér
sunnan fjalla sem væri með sál.“