Tímarit Máls og menningar - 01.02.2012, Blaðsíða 79

TMM 2012 · 1 79
Rúnar Helgi Vignisson
Inniskór
Ég var mættur á líknardeildina á umræddum tíma, ætlaði að taka
matartímann í þetta. Tengdapabbi hafði beðið mig um að keyra sig í
skóbúð til að kaupa nýja inniskó, ekki veit ég af hverju hann bað mig
frekar en dóttur sína. Það var nýbúið að taka af honum aðra stóru tána
og af þeim sökum og vegna annarra fótameina komst hann ekki með
góðu móti í gömlu skóna lengur. Auk þess var sólinn sprunginn öðrum
megin og hætt við að honum yrði fótaskortur þess vegna.
Hann var ekki tilbúinn þegar til kom, þó að ég hefði lagt ríka áherslu á
að ég væri tímabundinn. Það var verið að skipta um sárabindi á honum.
Hjúkrunarkona stóð við fótagaflinn og virtist vera að ljúka við verkið,
að minnsta kosti var kominn allstór vöndull um ristina á honum.
„Nei, ekki svona!“ sagði hann. „Hvernig á ég að komast í skó svona?“
Án þess að segja orð vatt hjúkrunarkonan ofan af fætinum aftur.
Ekki veit ég hvort það var vegna þess að ég stóð þarna eða vegna þess
að tengdapabbi var búinn að slá hana út af laginu sem henni fórst þetta
heldur illa úr hendi, hún þurfti að gera margar atlögur að þessu og þegar
upp var staðið og hún taldi sig hafa lokið verkinu var þetta ekki sérlega
ásjálegt.
„Fyrirgefðu að ég skyldi láta þig bíða, vinur,“ sagði hann. „Þetta tók
bara alltof langan tíma.“
„Hafðu ekki áhyggjur af því,“ sagði ég og hjálpaði honum fram úr
rúminu.
„Jú,“ sagði hann, „það er nógu slæmt að ónáða þig svona. Þú hefur nóg
á þinni könnu.“
„Eins og ég hef margsagt þér, þá erum við jafnaðarmenn alltaf tilbúnir
að hjálpa ykkur sjálfstæðismönnum í neyð.“
„Já, var það ekki!“ sagði tengdapabbi og hló við. „Eins og skátarnir.“
„Viltu ekki fara í hjólastólinn, Ragnar?“ spurði hjúkkan.