Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Síða 103

K l e i s t í Th u n
TMM 2012 · 2 103
bjart vatnið. Koss sólarinnar er einstakur og stöðugt endurtekinn. Blæjalogn.
Varla hreyfing. Fjöllin eru eins og máluð af mjög færum leiktjaldamálara eða
þau eru eins og allt héraðið væri minjabók og fjöllin væru teiknuð á autt blað
af næmgeðja föndrara til minningar fyrir eiganda bókarinnar og með vísu.
Minjabókin er með fölgrænni kápu. Það passar. Fjöllin næst vatninu eru
svona hálfgræn og svo há, svo kjánaleg, svo angandi. La, la, la! Hann hefur
klætt sig úr og hendir sér í vatnið. Honum finnst það svo óumræðilega gott.
Hann syndir og heyrir hlátur í konum frá vatnsbakkanum. Báturinn vaggar
silalega í blágrænleitu vatninu. Náttúran er eins og einn stór faðmur. Hvílík
hamingja og um leið svo sárt.
Stundum, einkum þegar fagurt er á kvöldin, finnst honum eins og hér sé
endi veraldar. Alparnir virðast honum ókleifur inngangur að háttliggjandi
paradís. Hann röltir fram og til baka á smáeyjunni sinni. Stelpan hengir upp
þvottinn milli runnanna þar sem skín melódískt, gult, sjúklegt ljós. Andlit
snæfjallanna eru svo föl, alls staðar ríkir hin hinsta, ósnertanlega fegurð.
Svanirnir sem synda fram og aftur milli sefgresisins, virðast heillaðir af
fegurðinni og aftanskininu. Loftið er sjúkt. Kleist óskar þess að vera kominn
í hrottafengið stríð, í styrjöld, honum finnst hann svo vonlaus og lítilfjör­
legur.
Hann fer í göngutúr. Afhverju, spyr hann sig brosandi, hefur einmitt hann
ekkert að gera, ekkert að starfa og iðja? Hann finnur hvernig kraftar hans og
vessar kveina lágt. Sál hans alla þyrstir í líkamlegt erfiði. Hann stikar milli
fornra, hárra vegghleðslna, þar sem dökkgræn bergfléttan hefur stungið sér
niður í grátt grjótið, og heldur upp á hallarhæðina. Í háttliggjandi gluggum
sindrar aftanskinið. Uppi á klettahálsinum er fíngerður laufskáli, þar situr
hann og varpar sálu sinni niður í blikandi­heilagt­kyrrlátt útsýnið. Hann
yrði undrandi ef honum liði vel núna. Glugga í dagblað? Hvernig væri það?
Að fara út í heimskulegar pólitískar eða gagnlegar samræður við einhvern
mikilsmetinn opinberan þöngulhausinn? Já? Hann er ekki óhamingjusamur,
í rauninni telur hann þá gæfusama sem geta verið örvinglaðir: örvinglaðir
á eðlilegan og kraftmikinn hátt. Hvað hann varðar, þá er ástandið örlítið
verra eða sem nemur einu bognu smáatriði. Hann er of næmur, of meðvit­
aður um allar sínar óráðnu, varfærnu, tortryggnu kenndir til að geta verið
óhamingjusamur. Hann langar til að öskra, gráta. Guð minn góður, hvað
gengur eiginlega að mér? Hann hraðar sér niður hæðina meðan dimman
dettur á. Nóttin er honum góð. Þegar hann er kominn í herbergin sín sest
hann við skrifborðið, svo ákveðinn í að vinna að það gengur sturlun næst.
Lampaljósið máir út myndina af umhverfinu, hann nær áttum og nú skrifar
hann.
Þegar rignir er allt hryllilega kalt og tómt. Það stafar kuldahrolli af hér­
aðinu. Grænir runnarnir vola, kjökra og drippdropa eftir sólskini. Óhrein,
óhugnanleg ský strjúka um enni fjallanna eins og stórar, ósvífnar, deyðandi
hendur. Landið reynir að skreiðast undan veðrinu, skreppa saman. Vatnið