Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Síða 22

Þ ó r a r i n n L e i f s s o n
22 TMM 2013 · 1
komst þó aldrei lengra en að ströndum Suður-Ameríku, sárþjáður af sjóveiki.
Í bréfi sem hann skrifaði vini sínum frá Púertó Ríkó undir lok ferðarinnar
sagðist Ole örmagna, ekkert kætti hann lengur, hvorki drykkja né félags-
skapur gleðikvenna. Sig sárlangaði heim svo þeir gætu farið á fyllerí saman.
Þetta var dæmigert bréf frá Ole. Hann sendi vinum sínum oft myndskreytt
bréf þar sem hann hvatti þá til drykkju. Stundum stutt skilaboð í sím-
skeytastíl: „Til Andrésar frá Ole. Sendu tafarlaust flösku af wiský. Verður að
vera komin laugardag. Útskýri betur síðar.“
Ole var sumsé snemma búinn að þróa með sér rónarómantík eins og
það er stundum kallað að dást að örlögum glataðra snillinga. Þessa róman-
tík hafði hann sumpart fengið með móðurmjólkinni en núna blandaðist
hún hugmyndum Hemingways og fleiri samtímamanna um upphafningu
vímunnar í nánast trúarlegar hæðir. Víman átti að losa um eitthvað órætt
sem leyndist í innsta eðli manneskjunnar. Þess utan átti karlmaður að geta
skvett í sig endalausu magni af áfengi. Ole og félagar hans drukku því frá
morgni til kvölds hvenær sem tækifæri gafst til. Kvikmyndastjarnan Hump-
hrey Bogart hneppti að sér regnfrakkanum, stakk upp í sig filterslausri sígar-
ettu og hvæsti: „I don’t trust a man, who doesn’t drink.“
Að loknu misheppnuðu slarki á sjó fór stúdentinn að vinna sem afleys-
ingakennari. Reynslan af sjónum hafði opnað augu hans fyrir fleiri mögu-
leikum í lífinu. Kannski var ekkert erfiðara að eiga við börn í skólastofu en
fúla karla úti á rúmsjó. Auk þess virtist kennaranám auðvelt og fljótlegt,
hann nennti ómögulega í langt framhaldsnám. Ole var rétt byrjaður í kenn-
aranámi þegar hann var kallaður í herinn sumarið 1963. Hann átti eftir að
verja land og þjóð gegn yfirvofandi austur-þýskri innrás í tvö ár.
Á þessum árum var Víetnamstríðið enn ekki farið að breyta hugsunarhætti
fólks og innan við hundrað skrópagemlingar reyndu að komast undan her-
skyldu árlega. Ole var himinlifandi yfir herkvaðningunni. Auðvitað vildi
hann gegna herskyldu eins og Hemingway. Herinn fyrir sitt leyti sá strax
liðþjálfaefni í hinum ákafa unga kennaranema. Ole gekk svo vel og fékk svo
góðar einkunnir að fljótlega var splæst lautinants-titli á drenginn.
Gamlir skólafélagar þekktu bítnikkinn Ole varla lengur á götu, snoðaðan í
stífpressuðum einkennisbúningi. Kannski var þetta síðasta tilraun Ole til að
stramma sig af, bæla niður listrænt eðli og aðra demóna sem leyndust innra
með honum. Örfáum árum síðar hafði hann hrist hermennskuna rækilega
af sér og var orðinn hippi með hatt og skegg. Og þá var komið að félögum úr
hernum að glenna upp augun á mannamótum.
Kennarahjón úti á landi
Ole Lund Kirkegaard og Anne Lise Bang Clausen giftu sig sumarið 1964 eftir
að hafa verið sundur og saman í hálfan áratug. Þegar Ole heillaðist af dökk-
hærðri stelpu í menntaskóla óraði hann ekki fyrir að þau ættu eftir að eignast