Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Qupperneq 31

S í ð u s t u d a g a r G ú m m í -Ta r z a n s
TMM 2013 · 1 31
Síðustu sólarhringarnir
Veturinn 1978–79 var óvenju kaldur og snjóþungur í Danmörku. Upphafið
að fimm ára kuldaskeiði. Heima hjá Ole var engin almennileg upphitun og
ekki svo mikið sem sími.
Úr húsinu uppi á hæðinni hafði hann útsýni yfir kirkju, þjóðveg og lítinn
bæjarkjarna. Dætur hans, Maya og Nana, voru orðna ellefu og níu ára gamlar
þegar hér var komið sögu. Þær áttu að vera hjá pabba sínum nokkra daga
í viku. Þetta voru nöturlegar heimsóknir. Karlinn var ekki búinn að taka
upp úr kössunum. Stelpurnar voru látnar sofa á dýnum í risastóru herbergi
á fyrstu hæðinni sem var að öðru leyti tómt. Herbergið við hliðina var hins
vegar fullt af flöskum. Ole drakk aldrei fyrir framan dæturnar en þær vissu
alveg hvað var í gangi. Hann las eitthvað upp úr texta sem hann var að vinna
að. Stundum sofnaði hann út frá lestrinum. Í einni heimsókninni ætlaði hann
að elda ofan í stelpurnar en sofnaði á gólfinu í miðju kafi. Eitt sinn héldu þær
að hann væri dáinn. Það hafði kviknað í teppi úr gerviefni þegar lampi féll
í gólfið. Þeim tókst í sameiningu að slökkva eldinn en síðan sofnaði Ole svo
fast að þær héldu að hann væri látinn. Eldri stelpan fann hjól bak við húsið
og ætlaði að hjóla niður að símaklefanum í þorpinu til að hringja í mömmu
þeirra og segja henni að þær þyrftu að komast heim því pabbinn væri dauður.
Þegar hún fann svo símaklefann var hún ekki með klink á sér og endaði á því
að hjóla þá sex kílómetra sem eftir voru heim til mömmunnar.
Daginn sem Ole dó gekk hann niður í þorpið til að versla. Svo fór hann
á krána og settist að áti og drykkju með öðrum gestum. Þegar hann kvaddi
stuttu fyrir lokun virtist hann ekkert sérstaklega drukkinn. Seinna sýndu
sporin í snjónum að hann gekk beint inn í kirkjugarðinn í stað þess að beygja
upp hæðina heim til sín eins og hann var vanur. Hann getur hafa ætlað að
stytta sér leið í gegnum garðinn en þó er mun líklegra að honum hafi ein-
faldlega orðið illt. Heilsu hans hafði hrakað mikið vegna drykkju og það
hefur verið mikið sjokk fyrir veikburða líkamann að koma út í frostið eftir
setuna inni á heitri kránni.
Morguninn eftir þegar grafarinn kom að læstri kirkjunni sá hann að ein-
hver hafði reynt að brjótast inn í hlýjuna. Kirkjuhurðin var útötuð í frosinni
drullu, sparkað hafði verið í hana og klórað. Loks hafði viðkomandi skriðið
í burtu. Grafarinn elti slóðina fyrir horn og fann þar gaddfreðinn barna-
bókahöfund. Við hliðina á líkinu lá poki með Gammel Dansk, öðru áfengi
og matvöru. Og örlítið lengra í burtu fannst opin mjólkurferna. Það benti til
þess að rithöfundurinn hefði reynt að safna kröftum og skríða í skjól. En loks
hafði hann gefist upp og lagst til hvílu undir hvítri sæng.
Þegar sjúkrabíllinn kom sáu menn að maðurinn var tæknilega séð ekki
dauður en líkamshitinn var kominn niður í 25–26 gráður. Þeir flýttu sér með
hann á spítalann en það var of seint að bjarga honum. Ole Lund Kirkegaard
var úrskurðaður látinn fyrir hádegi 24. mars 1979.