Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Blaðsíða 48

Æ va r Ö r n J ó s e p s s o n
48 TMM 2013 · 1
í Dortmund, undir sjóðandi ágústsól, með illa útleikið lík af indjánakonu
fyrir augunum. Að minnsta kosti var hún í kjól úr rúskinni og lituðum
leðurpjötlum og svört, fléttuð hárkolla hékk enn á ljóshærðu höfði hennar.
Andlitið var illa farið og alblóðugt eftir hrottalegar barsmíðar, hendurnar
voru líka blóðugar, hné og sköflungar blóðrisa og hvítir íþróttaskórnir
ekki lengur hvítir. Nokkrir hvítgallaðir starfsmenn tæknideildarinnar
bogruðu í kringum hana þar sem hún lá á marflötu, alauðu svæði á stærð
við tvo fótboltavelli milli járnbrautarteinanna og lítils verslunarkjarna. Við
fjærendann var niðurnídd verksmiðjubygging að hruni komin.
„Hvað í andskotanum er þetta?“ urraði Hauptkommissar Säuberlich á
heimamanninn Elmar Schenkel, sem tekið hafði á móti honum. Undir fótum
þeirra var morkin og mosavaxin steinsteypa, margsprungin og iðandi af lífi í
litlum pollum og ræktarlegum gróðurbrúskum hér og þar.
„Hér stóð verksmiðja,“ sagði Schenkel. „En ekki lengur,“ bætti hann
svo við, til að útskýra hið augljósa. „Við stöndum hérumbil á miðju verk-
smiðjugólfinu.“ Hauptkommissar Säuberlich yggldi sig en Schenkel brosti
á móti. Sá fyrrnefndi hafði tvö ár um fertugt, náði tvo metra og tveimur
sentímetrum betur uppí loftið, og vó slétt hundrað kíló. Heimamaðurinn var
fimmtán sentímetrum lægri, fimmtán kílóum þyngri og minnst fimmtán
sinnum hamingjusamari. Óþolandi náungi, hugsaði Säuberlich.
„Hún var ekki rænd og doktorinn segir ekkert benda til nauðgunar við
fyrstu sýn,“ sagði Schenkel. „Kom líklega skríðandi þaðan,“ bætti hann við
og benti í áttina að litlum lystigarði við nærenda þessa einskismannslands.
„Var líklega drepin þar, því þar er mikið blóð og þar er vopnið. Viltu sjá það?“
Säuberlich hirti ekki um að svara þessari heimskulegu spurningu heldur
arkaði af stað. Fylgdi vel merktri og sýnilegri blóðslóðinni alveg að vopninu.
Lund hans léttist ekki þegar hann sá það.
„Framhlaðningur?“ hváði hann hissa. „Var hún drepin með fram hlaðn-
ingi?“
„Já,“ staðfesti Schenkel. „Eða það lítur útfyrir það. Barin í klessu með
gömlum framhlaðningi.“ Vopnið lá í hálfþornuðum blóðpolli milli örlítillar
tjarnar og eina bekksins í minnsta almenningsgarði sem Säuberlich hafði
augum litið. „Og eftir því sem við best vitum kemur hann þaðan,“ sagði
sveitamaðurinn og benti.
„Í alvöru?“ spurði Hauptkommissar Säuberlich. „Kúrekaknæpa?“ Þetta
lagð ist æ verr í hann. „Og hvaða trúðar eru þetta?“ Á bekk framan við
knæp una sat skeggjaður maður með kúrekahatt og skerfarastjörnu í barmi.
Við hlið hans annar maður, sléttrakaður, með sítt, svart hár og fjaðraskraut.
Hann var ber að ofan, sólbrúnn og vöðvastæltur, og hallaði höfði sínu að öxl
grann vaxinnar, fölleitrar konu með svartar, síðar, þykkar fléttur. Hún var í
rúskinnskjól sem í augum Säuberlich var nánast alveg einsog kjóll hinnar
myrtu og hann velti því ósjálfrátt fyrir sér hvort hárið væri ekta. Músargrár
lokkur sem gægðist undan svörtum toppnum svaraði þeirri spurningu.