Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Qupperneq 50

Æ va r Ö r n J ó s e p s s o n
50 TMM 2013 · 1
„Fokkit, Kata, ég drap engan, þú veist alveg að ég er ekki svoleiðis týpa,
ha? Ég skal segja þér allt sem þú vilt vita um hvað sem er, meiraðsegja um
Litháana, bara ef þú kemur mér héðan. Ég er búinn að vera hérna í þrjár
vikur og Hraunið er sko einsog heilsuhæli miðað við þetta helvíti. Geturðu
ekki …“
„Nei,“ sagði Katrín. „En þú ætlar að segja mér frá Litháunum, og líka
hvað þú gerðir við þessar þrjúhundruð títaníumskrúfur sem þú stalst af
tannlæknastofunni í Kópavoginum í fyrra, og líka hvar hundrað milljóna
beltagrafan sem þú stalst í hitteðfyrra endaði, og …“
„Hundrað milljóna – helvítis beinin,“ muldraði Bjarni. „Þeir borguðu mér
bara fimm. Enívei, ég segi ekki orð nema þú hjálpir mér heim. Á Hraunið ef
þú vilt, en heim. Til Íslands, burt héðan. Gerðu það …“
„Ég skal hlusta á þína útgáfu,“ sagði Katrín, „og ég skal rabba við þann
sem stjórnar rannsókninni. Hann þarf reyndar ekki að segja mér eitt eða
neitt frekar en hann vill, en hann virðist vera ágætis náungi svo ég reyni það
allavega. Meiru get ég ekki lofað.“
* * *
„Hvernig er herbergið?“ spurði Uwe Säuberlich, stjórnandi rannsóknarinnar
og tengiliður Katrínar við rannsóknarlögregluna í Dortmund. Hauptkomm-
isar var titillinn, sem henni sýndist vera einhverstaðar á milli aðalvarðstjóra
og aðstoðaryfirlögregluþjóns. Fjölmennari lögga, fleiri titlar.
„Fínt,“ sagði Katrín. „Mjög notalegt.“ Uwe þessi talaði mun betri ensku en
fordómar Katrínar höfðu leyft henni að vona. Haus Gerbens hét hótelið, það
sama og Bjarni hafði gist á fyrstu næturnar sínar í Wickede, þangaðtil hann
fann sér íbúð. Katrín rýndi í matseðilinn og reyndi að skilja þýskuna. Það
gekk ekkert alltof vel. „Bjarni mælti með snitselinu,“ sagði hún svo, „hvað
heldur þú?“
„Mér líst vel á snitselið,“ sagði Uwe. „Verðlaunaréttur hérna á Hás Gerbens,
skilst mér.“ Hann hóaði í þjónustustúlkuna og pantaði tvo skammta af Vínar-
snitseli og tvo bjóra. „Hvað sagði herra Torstænsson,“ spurði hann þegar þau
voru búin að skála, „annað en að mæla með snitselinu?“
„Hann sagðist óttast um líf sitt í fangelsinu þarna í Werle,“ sagði Katrín
og smjattaði á bjórnum. Að öllu jöfnu var hún meira fyrir rauðvín, en fannst
viðeigandi að drekka bjór á þessum stað með þessum mat. „Sem ég skil
svosem alveg,“ bætti hún við, „ég var hálfsmeyk sjálf þarna inni og ég var nú
bara gestur.“
„Óttalegur vesalingur, þessi Torstænsson,“ hnussaði Hauptkommissar
Säuberlich. „Vistaður á vernduðustu deildinni en samt skíthræddur.“ Hann
hafði ekki fyrr sleppt orðinu en hann áttaði sig á því að með því að gera lítið
úr ótta Bjarna gerði hann jafnlítið úr þessum huggulega, rauðhærða koll-
ega sínum frá Íslandi. Og það vildi hann allsekki gera, sérstaklega þarsem
enginn var giftingarhringurinn á fingrum hennar frekar en hans. „Afsakið