Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Blaðsíða 53

Vi l l t a v e s t r i ð í W i c k e d e
TMM 2013 · 1 53
lítinn bjór. Klukkan var ekki orðin fjögur á laugardeginum, rólegt að gera
skilurðu. Svo fór hún að spurja mig um Ísland og …“
„Bíddu, þekkti hún þig líka? Þessi Elke?“ Bjarni yppti öxlum.
„Það veit fullt af fólki hérna að ég er Íslendingur, ég hef aldrei þóst vera
neitt annað. En þessi Elke er ekki héðan, ég hef aldrei séð hana áður svo mér
finnst líklegra að þetta sé einhver sem var með Helgu í þessu indjánadæmi og
búin að pæla í að drepa hana alveg lengi, skilurðu, og fattaði hvernig hún ætti
að gera það þegar hún heyrði um mig. Eða ég held það hljóti að vera svoleiðis.
Ég meina, ég er Íslendingur og ég er hér. Svo kemur Helga hingað og þegar
hún er drepin halda náttúrlega allir að ég hafi gert það. Það er svo augljóst
að ég mundi örugglega halda það sjálfur ef ég vissi ekki betur. Og þetta er
semsagt nákvæmlega það sem Elke eða hvað sem hún heitir hefur fattað og
ákveðið bara að notfæra sér einn tveir og bingó. Og þetta svínvirkaði. Ég
gekk í gildruna, Helga gekk í gildruna og löggan gekk í gildruna og þess-
vegna sit ég hér.“
„Og hvernig leit sú gildra út, Bjarni minn?“ spurði Katrín, furðu þolin-
móð.
„Sko. Við tjöttuðum um allskonar og eftir soldinn tíma spurði hún mig
hvenær ég væri búinn að vinna og ég sagði milli tvö og þrjú um nóttina. Þá
sagðist hún þurfa að fara að vinna en spurði hvort ég væri ekki til í að hitta
hana klukkan svona hálfþrjú. Auðvitað, sagði ég og hún bara ókei, eigum
við að hittast við tjörnina hérna á bakvið klukkan hálfþrjú? Og ég alveg,
jájá, þú veist. Og hún spyr hvernig maður segi það á íslensku. Og ég segi
henni það. Og hún biður mig að skrifa það, hana langi að sjá þetta skrifað,
þessi skrítnu orð. Svo ég skrifa þennan miða: „Hittu mig við tjörnina klukkan
hálfþrjú.“ Hún alveg brosti aftur á hnakka. Og svo bað hún mig að lána sér
framhlaðninginn.“
„Og þú gerðir það?“
„Já.“
„Bara sisvona?“
„Já.“
„Hvað sagðist hún ætla að gera við framhlaðninginn?“
„Hún er sko ljósmyndari. Eða sagðist vera það. Sagðist vera komin til
Wickede afþví hún hefði frétt af þessu indjánadæmi, þessu pá-vái einsog þau
kalla það, og ætlaði að taka myndir af indjánunum. Og fyrst hún fann líka
kúrekaknæpu langaði hana að taka mynd með bæði kábbojum og indjánum
og þegar hún sá allar byssurnar – við, eða Rolf, skilurðu, er með fullt af
rifflum í rekka bakvið barinn, bara plat en samt rosa eðlilegt – þá sagði Elke
að sig langaði að hafa byssu líka og hvort ég gæti ekki lánað henni svona
gamaldags og ég gerði það og hún sagði hey, höfum það frekar klukkan þrjú
og kyssti mig á kinnina og fór. Kannski hefði ég átt að verða tortrygginn en
á þessum tímapunkti var ég auðvitað farinn að hugsa algjörlega með skauf-
anum, skilurðu …“