Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Qupperneq 120

„ B i s n i s s m a ð u r e ð a æ v i n t ý r a f u g l“
120 TMM 2013 · 1
sambandinu í þín mál. Ég hef að vísu fært þetta í tal við ábyrga menn innan
sambandsstjórnarinnar, og þeir bentu mér vinsamlega á, að sambandið gæti
ekki tekið slíka áhættu einfaldlega vegna þess að ekki væri 100% öruggt,
að þú fengir viðbótarritlaun, þó mjög sterkar líkur væru til þess. Það þarf
því miklu meira en „dálitla lempni“ til að kippa þessu í liðinn, og ég sé satt
að segja ekki aðra leið en þá, að ég gangi persónulega í ábyrgð fyrir þig og
hætti þar með öllu sem ég á, því ég er hættur að geta staðið undir skuldum
í óðaverðbólgunni. Semsagt, þú getur sagt Birni Nilsen að ég sé fús til að
ganga persónulega í ábyrgð fyrir láni til þín frá norska rithöfundafélaginu.
Fallist hann á þá lausn, verður þú að senda mér í næsta bréfi umboð til að
taka út viðbótarritlaunin í janúar, og svo verður þú náttúrlega að senda inn
upplýsingar til Menntamálaráðuneytisins um útgefnar bækur árið 1974.
Þetta er eina lausnin sem ég kem auga á. Vona að hún dugi þér.
Með bestu kveðjum.
Sigurður A.
Sex árum síðar rennir Steinar huganum til upphafsáranna og hefur komist að
niðurstöðu um hlutskipti sitt í lífinu og að það er ekki bundið bókmenntaskrifum
sérstaklega. Hann skrifar Ragnari sem þá var illa farinn af Parkinsonveiki:
7. apríl, 1981.
Góðan daginn Ragnar.
Þegar ég byrjaði áðan að hugsa til bréfsins til þín varð mér á að kasta hug-
anum til þeirrar öndverðu þegar ég byrjaði að gefa út hjá þér. Ég held ég hafi
þótst opna taflið með stríðu peði og ætlað mér sigur eftir nokkra leiki. En
mér brást. Það var of fast í mér fúskið. Hins vegar, þótt þú létir mig slá þig
annað veifið, var það ekki til neins. Þegar ég hugsa nú um þennan tíma býst
ég við að ég hafi aðeins verið að leita föður míns án þess jafnvel að vita það.
Ég býst við að mig hafi grunað að í þér væri þessi faðir, sem ég var að leita
allan tímann. En hvers vegna gerðistu ekki faðir minn?
Ég skal segja þér, ég held ekki að neitt sé hægt fyrir slíka fíra að gera nema
annað hvort að láta þá eiga sig eða skjóta þá. Ég held að náttúran segi ávallt
hið sanna um hvíta hrafninn: hann er misheppnaður, og staðfestíng þeirra
svörtu á misheppnun hans er ávallt rétt. Það er jafnvel einhver reisn yfir
dómsorði þeirra, eða þess sem á eftir kemur, hinu miskunn firrta falli.
Útgefendur urðu að gefast upp á mér, eða fólkið öllu fremur. Þannig er ég
búinn að sætta mig við þetta. Og meir en það. Ég hef aldrei upplifað meiri
fögnuð en þegar ég loksins gafst upp á því að klambra saman sögur, eða
þegar ég loksins fór að hugsa af viti: að ég skyldi glíma við þann harða djöful
sem dramað er, og engan annan, að falla fremur fyrir honum en að standa
mig á yfirborðinu í úrkynjunarslappleika skáldsögunnar.
Hið hlálegasta af öllu er þó að gerast nú um síðir, eða nú á dögum. Nú fyrst
í mínu lífi koma til mín útgefendur, nýir menn, og grátbiðja mig um handrit.