Tímarit Máls og menningar - 01.09.2015, Qupperneq 50

K r i s t í n Ó m a r s d ó t t i r
50 TMM 2015 · 3
Hvaða lifandi mannveru dáist þú mest að?
Thelma Ásdísardóttir er nú engin heybrók.
Hvað er það undarlegasta við sjálfa þig?
Ekkert. Löngu hætt að koma sjálfri mér á óvart.
Hvað er venjulegast við sjálfa þig?
Það er örugglega svo venjulegt að ég greini það ekki sjálf.
***
Ég tel upp barnabækur sem þú hefur skrifað – ekki lítið safn: Marta
smarta (2002), Jóladýrin (2004), Land hinna týndu sokka (2006), Ballið á
Bessastöðum (2007), Garðurinn (2008), Prinsessan á Bessastöðum (2009),
Forsetinn, prinsessan og höllin sem hvarf (2011), ásamt léttlestrarbókum
og leikriti um forsetann og prinsessuna sem sýnt var í Þjóðleikhúsinu … 
Ástæðan fyrir því að ég heillaðist af bókmenntum var sú að ég las góðar
barnabækur þegar ég var krakki. Ég átti mér því alltaf þann draum að
skrifa góða barnabók. Einn daginn fann ég plott sem dugði í söguna um
Mörtu smörtu og áttaði mig á því að ég var orðin nógu gömul til að skilja
bæði Mörtu og mömmu hennar. Í Mörtu smörtu læt ég mömmuna fara til
útlanda í nám og þær mæðgurnar hringjast stundum á. Síðasta haust fór ég
á tíu vikna rithöfundaþing í Iowa City í Bandaríkjunum og þótti auðvitað
óskaplega erfitt að skilja við syni mína allan þennan tíma. Þá fletti ég upp í
Mörtu og sá að ég hafði ekki sýnt persónunum þar neina miskunn þegar ég
skildi þær að í heila fimm mánuði. Samt gátum við fjölskylda mín notast við
skæpið til að sjá hvert framan í annað, ólíkt þeim mæðgum. En vitaskuld leið
tíminn þarna úti í Iowa. Hann gerir það alltaf.
Hvernig var í Ameríku?
Mér var boðið á víðfrægt rithöfundaþing sem háskólinn í Iowa City hefur
staðið fyrir í fjörutíu og sex ár. Ég hafði heyrt af því úr ýmsum áttum á
ferðum mínum um heiminn og hitt fólk víðs vegar að sem hafði verið boðið
til Iowa. Einn daginn hafði bandaríska sendiráðið samband og spurði mig
hvort það mætti senda ferilskrána mína til Iowa og athuga hvort mér yrði
boðið. Mér fannst það sjálfsagt og fannst heiður að verða fyrir valinu. Alls
var tuttugu og níu höfundum boðið til dvalar í Iowa sl. haust og ég var ein
þeirra. Öll dvöldum við á sama hótelinu og fengum tækifæri til að kynnast
hvert öðru, sækja upplestra og ferðast um en síðan fengum við líka tóm til að
vinna í friði. Hinir Evrópubúarnir hurfu inn í herbergin sín að skrifa en ég
vildi líka fá tækifæri til að kynnast kollegum mínum. Vinir mínir voru frá
Singapúr, Ghana, Mýanmar og Suður-Kóreu. Við héldum hópinn, borðuðum
stundum saman og skruppum í bíó. Þetta var eins og að búa í litlu þorpi. Við