Tímarit Máls og menningar - 01.09.2015, Síða 99

Fa s h a n a r
TMM 2015 · 3 99
fataskápinn. Ég keypti hann í stórverslun. Hann spyr hvort hann megi
kíkja inn í hann og ég segi að það megi hann ekki. Hann biðst afsökunar
á forvitninni, útskýrir að hann sé bara að leita sér að fataskáp sjálfur og
hann verði að hafa minnst tvær hillur undir skó. Ég segi að maður geti bara
ákveðið sjálfur hvort maður noti hillurnar undir skó. Hann segir að það geti
maður í raun ekki. Sumar hillur séu sérstaklega hannaðar undir skó og það
hafi eitthvað með klæðninguna að gera og fjarlægðina á milli hillna. Ég segi
að þá viti ég það.
Hann spyr hvort hann eigi að hjálpa mér að leggja á borð. Nei, segi ég, það
er hefð að gestirnir geri það sjálfir. Hann segir að það hljóti að vera hæverskir
gestir sem ég eigi von á. Hvort hann eigi ekki að brjóta servétturnar eða
leggja hnífapörin á borðið? Nei, segi ég.
Hann situr í gluggakistunni og ergir sig yfir myndinni. Bróðir hans hafi
keypt hana á ferð til Berlínar og misst hana þegar hann fór úr lestinni. Því
hafi hann þurft að láta ramma hana inn á ný áður en hann gaf Richard hana
á 21 árs afmælisdaginn. Myndin hafi þannig eignast eigin sögu og svo hafi
hún verið af sólfífli með ræturnar í sjónum og fullt af litlum fiskum sem voru
að því komnir að kyrkjast í rótarnetinu.
Hann spyr hvort það sé enn aukalykill að pípulagnafyrirtækinu undir
blómakerinu úti í garðinum. Það geti verið að einhver frá fyrirtækinu hafi
fundið myndina í kjallaranum og hengt hana upp inni á skrifstofu. Ritarinn
til dæmis, hún gæti alveg hafa fundið upp á því. Hann geti náð í lykilinn og
opnað, bara til að athuga það.
Þá fer ég inn í svefnherbergi og dreg myndina undan rúminu. Ég rétti
honum hana og segi að það hafi verið lýsingin á kyrktu fiskunum sem hafi
fengið mig til að muna eftir henni. Ég hafi fundið myndina niðri í myrkrinu
stuttu eftir að ég flutti inn og tekið hana með upp í íbúð því mig hafi vantað
eitthvað á veggina. En hún hafi legið undir rúmi síðan, ég hafi eiginlega
gleymt henni.
Hann verður glaður og virðir myndina fyrir sér. Hann spyr hvort ég muni
ekki sakna hennar þar sem veggirnir hjá mér séu í raun hálfauðir. Ég segist
ekki getað saknað einhvers sem hafi legið undir rúmi.
Nú hefur hann í raun ekkert meira að gera hér, segir hann. Kommóðuna
hafi hann líka fengið, það þurfi bara að þrífa hana og þá sé hún tilbúin til
notkunar. Myndina ætlar hann að hengja yfir kommóðuna sem eigi að
standa við hliðina á fataskápnum sem hann verði að kaupa. Allir skórnir
hans séu á rúi og stúi, hann þurfi svo sannarlega á hirslu undir þá að halda.
Hann spyr hvort hann megi gefa mér fashana sem þakklætisvott fyrir
vinsemdina. Hann hafi keypt fimmtán af veiðimanni og vilji gjarna gefa mér
einn. Hann hafi verið skotinn um helgina, þurfi bara að hanga á hausnum í
nokkra daga, reyta fiðrið og svo í pott.
Nei takk, segi ég, ég get ekki tekið við honum og þar að auki veit ég ekki
hvað ég ætti að gera við hann. Hann stingur upp á að ég hengi hann út