Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1940, Blaðsíða 127

125
bæjum í köldum og lélegum húsakynnum, þar sein ef til vill er eng-
inn stóll til að sitja á og litið um svefn og góðan kost. Og ekki bætir
það úr að vita alla hjálp og aðstoð svo fjarri, ef í harðbakka slær.
Flateijjar. í 2 skipti i vetur (í nóvember) í skólaskoðunarferðum
hefi ég komizt næst því að lenda í lífsháska, síðan ég kom hingað.
í fyrra skiptið hleyptum við á trillubát, stórum, opnum bát, frá Múla-
nesi niður i Flatey. Var norðanrok. Fengum þó engin alvarleg áföll,
því að beint undan var að halda. En er við beygðum örlítið að vindi,
stuttan spöl út með Hafnarskerjunum, fengum við strax talsverða
skvettu, nokkrar vatnsfötur á að gizka, en gerði okkur ekkert til.
4 dögum síðar vorum við nærri búnir að setja upp á blindsker á leið
frá Hergilsey hingað í hriðarveðri. Vorum á ca. 11 tonna gangmikl-
um dekkbát á fullri ferð. Áttum ekki meira en ca. 4 faðma eftir í
strand.
Hólmavikur. Héraðslæknir þjónaði Reykjarfjarðarhéraði ca. % mán-
uð. Varð fyrir nokkrum erfiðum ferðum þangað, t. d. 12 klt. skíðaferð
i norðanhríð norður í Norðurfjörð (tangarfæðing).
Reykdsela. Flestar ferðirnar farnar í bíl, enda snjólétt tii áramóta.
Öxarjj. Um miðjan apríl kom e/s Lagarfoss til Raufarhafnar.
Meðal farþega var Brynjólfur Dagsson, nú læknir á Breiðumýri,1)
á leið til héraðs síns. Hann fór í land og var beðinn að líta á konu
eina. Siðan talaði hann við mig. Hann kvaðst álíta, að konan hefði
graviditas extrauterina, sprungna. Okkar á milli töluðum við um
leiðir: 1) að hætta á að senda konuna á spítala með slcipinu, 2) að cg
i'æri austur til aðgerða. Engin boð hafði liann frá hlutaðeigendum.
1 þessum svifum skall á norðanstórhríð. Brynjólfur komst um borð,
og skipið lagði út og' hvarf í mökkinn. Nú liðu, að mig' minnir, 2 sólar-
hringar. Þá talaði ljósmóðir staðarins við mig og sagði hnignun kon-
unnar. Ég sagði uppskurð einu leið og þótti ólíklegt, að með skipinu
yrði farið. Liðu nú, að mig minnir, enn 2 dagar í þögn. Veður hélzt
bið versta, og ekki var ég beðinn að koma. Eg hefði talið drægt til
Raufarhafnar alla dagana nema einn. Þá var það, að maður á Raufar-
höfn bað mig að koma lil konu sinnar, er hefði handarmein mikið.
Eg fór þegar, hreppti vont veður og stórhríð á Raufarhafnarheiði, en
náði til þorpsins seint um kvöldið. Svæfði nú handarmeinskonuna og
gerði að henni. Hún kvaðst vera búin að þjást mikið, en hafa beðið
el'tir því, að ég yrði sóttur til hinnar konunnar. Satt að segja gæti
ég trúað, að þær hefðu beðið bvor eftir annarri. Það er ekki eins og
að stinga liendinni í vasa sína að ná í lækni í þess háttar tíð, og'
reyndar aldrei, og enn síður fyrir lækni að leggja í slíka ferð. Roð
lágu fyrir mér að koma til hinnar konunnar um kvöldið. Kom ég
]>ar um miðnætti. Þótti mér vafalaus sjúkdómsgreining Brynjólfs.
Konan var nú mjög blóðlaus og illa farin, svefnlaus o. s. frv. Bauðst
ég til að skera hana upp að morgni, og var því vel tekið. Næsta
morgun hófst ég' handa um suðu og undirbúning. Það kemst ekki
svo margt í eina hnakktösku, en i langferð þarf margt, tanntengur
og allan skrattann. En reyndar þarf heldur ekki sérlega mikið til
1) N'ú í Búðardal.