Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1956, Blaðsíða 169

— 167 —
1956
leysingjar og aðrir, sem skotið var
þar yfir skjólhúsi nótt og nótt. Lög-
reglan áætlar, að rösklega 4000 manns
hafi dvalizt þar vegna ölvunar. Á-
fengisvarnarstöð Reykjavíkur starfaði
i Heilsuverndarstöðinni. Af 16 áfeng-
issjúklingum, sem útveguð var hælis-
vist, fóru 7 á Bláa bandið, 3 á Far-
sóttahúsið, 3 á Sólheima og 3 á Klepp-
Gunnarsholt. Sálfræðingur deildarinn-
ar tók 23 sjúklinga til rannsóknar og
meðferðar. Átti hann 1—9 viðtöl við
hvern þeirra. Starfsfólk og starfstil-
högun deildarinnar var annars að
mestu óbreytt frá fyrra ári. Hjúkrun-
arstöð og dvalarheimili Bláa bandsins
að Flókagötu 29, sem sagt var frá i
siðustu ársskýrslu, starfaði allt árið
1956. Frá 22. október 1955, að Bláa
handið tók til starfa, og til 31. desem-
ber 1956 var tekið á móti 590 manns,
körlum og konum. Af þessu fólki
komu 366 til dvalar einu sinni, en 234
komu tvisvar eða oftar. Dvalartími
vistfólksins hefur verið sem hér segir:
98 hafa dvalizt 1—2 vikur, 109 3 vik-
ur, 52 4 vikur, 71 5—7 vikur, 26 8—
Í2 vikur, 5 13—17 vikur, 5 21—25
vikur. Vistmenn hafa flestir verið úr
Reykjavík, en þó hafa sjúklingar verið
þar frá 15 öðrum sveitarfélögum. Of
snemmt er að spá um varanlegan
arangur vistmanna af dvöl þeirra á
dvalarheimilinu, en í fljótu bragði
virðist hann allgóður, og varla getur
orkað tvímælis, að stofnun sem þessi
mikils virði. Starfsfólk Bláa bands-
ins var á árinu 1 læknir, 2 hjúkrunar-
konur, forstöðumaður, ráðskona og
starfsstúlka.
Ólafsvikur. Áfengisneyzla svipuð og
annars staðar. Kaffi og tóbak geri ég
ekki að umtalsefni. Þó er ég smeykur
urn, að talsvert sé gert að því að gefa
Ungum börnum kaffi.
Reykhóla. Allt þetta notað hófsam-
lega.
Isafí- Áfengisnautn visast alltaf of
mikil og hefur ekki minnkað við end-
uropnun áfengisútsölu hér. Fleiri
lieekka samfelldara en áður var, með-
an búðin var lokuð. Tóbak nota allt
°i margir og kaffi allir.
ílöfða. Lítið áberandi, nema helzt
a danssamkomum. Aftur á móti er
tóbaksnautn allalgeng og þá sérstak-
lega sígarettureykingar.
ÓlafsfJ. Því miður verður að játa,
að áfengisnautn fer heldur vaxandi,
helzt á jiann hátt, að fleiri unglingar
hafa það um hönd en áður var. Ekki
veit ég, hvort beinlínis má um kenna
komu togarans i plássið, en engin
fyrirmynd í reglusemi hefur áhöfn
hans verið hingað til, enda annað
slagið „ruslkennd", eins og sagt var
um áhafnir á fiskiskipum Vídalins
fyrir aldamót. Þá sjaldan að togarinn
hefur lagt hér upp afla, hefur borið
á miklu fylliríi, stundum með slags-
málum og gauragangi. Hefur skips-
höfnin oft átt vísar vænar birgðir af
póstkröfubrennivíni á pósthúsinu.
Þetta getur verið ósköp skiljanlegt,
jiví að ekki verður annað séð eftir
útvarpsdagskrá sjómannadagsins að
dæma, og oft endranær, en að svona
eigi sjómenn að vera. Eru þá oft á-
berandi í dagskránni drykkjuvísur um
sjómenn almennt, ásamt tilheyrandi
kjökurbreimi (dægurlagasöng) í sama
dúr, að viðbættu kynvillugargi (jazz).
Við póstkröfubrennivínið bætist svo
smyglað vín, og er þvi ekki að leyna,
að sum flutningaskipin eru stundum
æði dropsöm, og það svo, að vasar
hafa ekki nægt fyrir vöruna, en orðið
að grípa til hins þjóðlega flutninga-
tækis, hjólbörunnar. Heyrzt hefur, að
sum skipin hafi ætíð sömu víntegund-
ir á boðstólum, svo sem ,,gin“ og
„spíra“. Hafa svo gárungarnir skýrt
skipin upp, sett ofangreind heiti i stað
fyrra liluta nafns skipsins: Smygl
reynist óviðráðanlegt úti á lands-
byggðinni, enda má skipa upp miklum
birgðum viða, svo að enginn viti. Við
allt þetta bætist svo rangsnúið al-
menningsálit og linkind. Jafnvel er
ekki laust við, að vínnautn varpi
stundum hálfgerðum ofurmennisljóma
á menn, t. d. embættismenn. Heyrist
þá stundum, ef embættismaður getur
unnið verk sín nokkurn veginn
skammlaust undir áhrifum víns: Hvað
gæti þessi maður ekki, ef hann væri
reglumaður? Ekki er vitað, hvort
orðunefnd hefur komið auga á þetta
atriði, en vel mætti hún j>að, þvi að
miklu meiri kúnst hlýtur það að vera