Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1956, Blaðsíða 216

1956
— 214 —
og veit mænir sperrunnar upp á viS
að geislabeininu. Um mæninn hefur
myndazt mikið beinþykkildi (callus).
Árni naut fysiskra aðgerða fram i
júní, og fór þá að vinna og vann fram
á haust.
Við vinnuna hafði hann stöðug ó-
þægindi og vanmátt í handleggnum.
Einnig varð hann var við marr milli
beina framhandleggsins. Þetta ágerðist
smám saman og olli meiri og meiri
óþægindum.
Röntgenskoðun s. 1. haust leiddi í
Ijós, að sperrumænir olnbogabeinsins
nerist við geislabeinið og hafði komið
þar af stað beinmyndun (reaction).
Var nú ákveðið að skera handlegg-
inn upp og lagfæra þetta, en upp-
skurðurinn fór fyrst fram 24. febrúar
1955.
12. marz 1955 kom Á. enn til mín
til fysiskra aðgerða. Olnbogabeinið er
óbreytt, og enn marrar og smellur inni
i framhandleggnum, er honum er
snúið (roterað).“
Örorka slasaða var metin af ...,
sérfræðingi i lyflækningum, í læknis-
vottorði, dags. 4. júní 1955. í upphafi
vottorðsins rekur læknirinn sjúkra-
sögu slasaða, en síðan segir svo:
„Slasaði kom til skoðunar 20. mai
1955. Hann kvartar yfir kraftleysi og
stirðleika í hendinni og handleggnum.
Hann er nýbyrjaður að vinna á segla-
verkstæði og hefur getað það, en hef-
ur annars ekkert unnið, siðan slysið
varð.
Skoðun 20. maí 1955: 18 cm langt
ör eftir skurðaðgerðir er á hægri oln-
boga (radio-dorsalt). Mikil sveigja er
á ölnarbeininu, með convexitetið út á
við (lateralt).
Nokkur stirðleiki er í hægri oln-
bogalið. Hverfihreyfing i framhand-
leggnum er aðeins um fjórði hluti
þess, sem eðlilegt má kallast. Talsverð
rýrnun er á hægri handlim, bæði upp-
handlegg og framhandlegg, og er hægri
upphandleggur IV2 cm rýrari en sam-
svarandi staður vinstra megin, og
hægri framhandleggur 1 cm rýrari en
vinstra megin á samsvarandi stað.
Kraftur er talsvert minnkaður i hand-
limsvöðvum vinstra megin.
Röntgenskoðun sýnir talsverða
sveigju á ölnarbeininu. Brotið er vel
gróið, en kalkanir sjást í membrana
interossea.
Ekki þykir mega búast við frekari
bata hjá Á., og telst þvi tímabært að
meta örorku hans af völdum slyssins
10. desember 1953, og þykir hæfilega
ákveðin: 20%.“
..., deildarlæknir á handlæknis-
deild Landspítalans segir í læknisvott-
orði, dags. 24. janúar 1958, frá aðgerð-
um þeim, er framkvæmdar voru á
slasaða á Landspítalanum. í inngangs-
orðum rekur hann frásögn slasaða af
slysinu og skýrir frá því, að á spítal-
anum hafi verið gengið úr skugga um,
að handleggurinn var brotinn og úr
liði (fractura ulnae, luxatio radio-
ulnaris). Siðan segir svo:
„Ekki tókst að rétta þetta nema með
skurðaðgerð, sem var gerð hér á deild-
inni 15. desember 1953, og var sjúkl.
útskrifaður 18. s. m. með handlegginn
í gipsumbúðum.
Sjúklingurinn lá aftur hér 24. febr-
úar til 28. febrúar 1955.
Diagnosis: Synostosis ulno-radialis
post fracturam.
Aðgerð: Excisio synostosis.
Brotið hafði gróið saman með nokk-
urri beygju, og beinbrú hafði myndazt
milli geislabeins og olnbogabeins, og
hindraði það hreyfingu, og var þess
vegna gert við með skurðaðgerð.
Sjúklingurinn var sendur heim til
sín af spítalanum 28. febrúar 1955.“
Sami læknir svarar i læknisvottorði,
dags. 29. janúar 1958, á þessa leið
spurningu stefnda um það, hvort
beygja sú, sem varð á handlegg stefn-
anda, muni stafa af þvi, að dregið var
i 3V2 sólarhring að fara með hann til
læknis, eða hvort lita megi svo á, að
sú bið hafi enga þýðingu haft um
endanlegan bata á handleggnum:
„Ég álít ekki, að þessi bið hafi haft
nokkra þýðingu um endanlegan bata
á handleggnum.“
1 bréfi til lögmanns stefnanda, dags.
20. september 1958, segir prófessor dr.
med. Snorri Hallgrimsson meðal ann-
ars á þessa leið:
„Þar sem nokkur undrun_ virðist
ríkjandi viðvikjandi því, að Á. hefur
ekki náð sér að fullu eftir slysið, vil