Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1956, Blaðsíða 219

217 —
1956
vara, og sker það ekki úr, þó að til-
tekið efni sé tekið upp í lyfjaskrá.
2. Sjálf efnin skera því ekki úr og
ekki heldur mismunandi kröfur um
hreinleika þeirra. . ..
3. Þótt enginn vandi sé að telja upp
'jölda efna og enn fleiri efnablöndur,
sem bera það með sér, að um lyf og
ekkert annað sé að ræða, verður urm-
uil eftir, sem skipa verður i flokk i
hverju einstöku tilfelli, og þá fyrst og
fremst eftir þvi, í hverju skyni þau
eru seld og hvernig staðið er að sölu
Þeirra. ...
4. Nú er sama efni ýmist selt sem
lyf eða annað, t. d. sem matur, og er
Þá ekki sjálfsagt, að sömu reglur gildi
um matinn sem lyfið (þ. e. lyfjaskrár-
reglur), einkum ef seldur er af öðrum
en lyfsala. En að einu leyti gilda þó
fyrir víst sömu reglur um hvort
tveggja, mat og lyf: Lækningagildi
hvorugs má auglýsa (ákvæði 1. máls-
greinar 17. gr. laga nr. 47/1932). ...
5. Fyrir niðurstöðu málsins kynni
Það að verða talið varða nokkru,
hvort umræddar vítamínblöndur eru
sð miklu eða öllu leyti settar saman
Ur svo kölluðum „náttúrlegum“ efn-
um, á borð við óbreyttan aldin- eða
jurtasafa, eða að hve miklu leyti þær
eru settar saman úr efnum unnum i
efnasmiðjum (kemiskum efnum). ...“
Við meðferð málsins i réttarmála-
deild vék sæti prófessor dr. med.
Júlíus Sigurjónsson, staðgöngumaður
Prófessors Niels Dungal, en i stað hans
kom dr. med. Sigurður Sigurðsson
herklayfirlæknir.
Málið er lagt fgrir lœknaráð
á þá leið,
að heiðzt er umsagnar um eftirgreind
«triði:
!• Hver er hin læknisfræðilega skil-
gteining á orðinu lyf?
, 2. Umsögn læknaráðs óskast um
alitsgerðir prófessoranna Júlíusar Sig-
Urjónssonar, dags. 14. febrúar 1957, og
Kristins Stefánssonar, dags. 22. febr-
yar 1957, sem lagðar hafa verið fram
1 máli þessu.
Tillaga réttarmáladeildar um
Ályktun læknaráðs:
Ad 1: Læknaráð fellst á skýrgrein-
ingu prófessors Knuds O. Möller á
orðinu lyf (lægemiddel) í kennslubók
lians i lyfjafræði (Farmakologi, 5. ud-
gave, Köbenhavn 1958, 1. bls.) og tel-
ur hana nothæfa læknisfræðilega skýr-
greiningu, en hún er svohljóðandi:
,,Definition af begrebet lægemidler.
Fölgende definition svarer inholds-
mæssigt ganske til de internationalt
hyppigst benyttede definitioner af
lægemiddelbegrebet: „Ved lægemidler
forstaas midler (stoffer, droger og bio-
logiske produkter som sera, vacciner
og lignende samt præparater af disse
af enhver art), der er bestemt til at
helbrede, lindre, behandle eller fore-
bygge sygdomme eller sygdomssymp-
tomer hos menneslcer eller dyr, og
endvidere midler der ved indvortes
eller udvortes anvendelse anvendes til
erkendelse af sygdomme hos menn-
esker eller dyr (diagnostika). Til læge-
midler henregnes ogsaa midler, der
anvendes for at modvirke smerter ved
födsler og ved operative indgreb." (Ved
„indvortes anvendelse“ forstaas en-
hver indgivelse af lægemidler, der ikke
betegnes som „udvortes anvendelse“).“
Ad 2: Læknaráð er i öllum aðalat-
riðurn sammála álitsgerðum prófessor-
anna Júlíusar Sigurjónssonar og Krist-
ins Stefánssonar.
Greinargerð og ályktunartillaga rétt-
armáladeildar, dags. 14. desember
1958, staðfest af forseta og ritara 22.
s. m. sem álitsgerð og úrskurður
læknaráðs.
Málsúrslit: Með dómi Hæstaréttar, kvcðn-
um upp 23. febrúar 1959, var ákærður, G. S.
E., sýknaður af kröfum ákæruvaldsins i mál-
inu.
Ákærðir, M. J. M. S., F. L. B., J. H. N.,
K. Þ. og S. B., voru hver um sig dæmdir í
600 króna sekt til ríkissjóðs, en í stað sekt-
arinnar skyldi koma 3 daga varðhald, yrði
sektin eigi greidd innan 4 vikna frá birtingu
dómsins.
Ákvæði héraðsdóms um upptöku efnisins
Loxatans skyldi vera óraskað.
Hinum sakfelldu var gert að greiða in soli-
dum % hluta og ríkissjóði % hluta sakar-
kostnaðar í héraði og fyrir Hæstarétti, þar
með talin laun sækjanda fyrir Hæstarétti, kr.
7000.00, og laun verjanda í héraði og fyrir
Hæstarétti, kr. 9000.00.