Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1956, Blaðsíða 214

1956
— 212
samtímis einhverjir illviðráSanlegir
aukakvillar. Sem afleiSingar slyss
þessa tel ég sjónhimnulosiS aSalsjúk-
dóm, en aukakvilla: ógagnsæi (ca-
taractabletti) i augasteini og blæSing-
ar í glervökva. Slikir aukakvillar gera
alla meShöndlun mjög óvissa til ár-
angurs, jafnvel þó komiS hefSi veriS
meS barniS strax til lækninga.
Álít, aS batahorfur hafi frá byrjun
veriS mjög slæmar og þvi erfitt aS
afstýra afleiSingum slyssins. Gagnvart
umbúnaSi um augaS eftir slysiS skal
tekiS fram: Rétt var aS binda fyrir
augaS, hafa þaS í sem beztri ró; er
hægt aS fullyrSa, aS blinda augans sé
i engu sambandi viS þá meShöndlun.“
í bréfi, dags. 4. marz 1958, beinir
sækjandi málsins þeim tilmælum til
..., héraSslæknis á ..., aS hann gefi
sem gleggsta skýrslu um afskipti sín
af slysi þessu, sbr. fyrr nefnda skýrslu
forstöSumannsins. Bréfi þessu svarar
liéraSslæknirinn meS vottorSi, dags.
15. marz s. á., sem hljóSar svo aS
loknum inngangsorSum:
„1) Enda þótt langt sé um liSiS frá
atburSum þeim, er greina skal, er mér
enn í minni veSriS þann dag, er for-
stöSumaSur Vistheimilisins hringdi til
mín vegna drengs, sem hafSi fengiS
öi af boga i annaS augaS. VeSur var
þannig, aS mjög erfitt hefSi reynzt aS
fara yfir ... aS ..., auk þess ófært
á báti yfir ...
2) ForstöSumaSurinn lýsti fyrir
mér, hvernig slysiS hefSi aS boriS og
hvernig örin hefSi veriS. Man ég, aS
hann sagSi auga drengsins blóShlaup-
iS, en hvergi sár á því aS sjá. Enn
fremur aS drengurinn sæi ekki meS
auganu. LíSan drengsins kvaS hann
ekki slæma.
3) í samtalinu þann dag sagSi ég
honum, aS fyrst svo háttaSi um færS
og veSur, gætum viS rólegir beSiS i
einn til tvo daga, þar eS ekkert gæti
veriS, sem þyrfti svo bráSrar aSgerSar
viS. Hins vegar skyldi hann koma
drengnum til min, strax og veSur
leyfði.
4) Sama kvöld las ég mér til um
slík slys á augum til þess aS geta bet-
ui áttað mig á þessu, þegar drengur-
inn kæmi. Við lestur þennan varð mér
enn Ijósara en áður, hvað af gat hlot-
izt, þ. e. los á sjónhimnu (retina-los).
5) Morguninn næsta á eftir hringdi
ég til forstöðumannsins og fékk fréttir
af drengnum. SagSi ég honum, aS
nú skyldi nota tækifærið og koma
drengnum til mín, þar eð veður færi
batnandi. TjáSi honum jafnframt, aS
hann skyldi reikna með, að ég þyrfti
að senda drenginn til sérfræðings.
Nefndi hann þá, hvort ekki væri eins
gott að panta flugvél. Benti ég honum
á, að önnur leið ódýrari væri fær,
drengnum að skaðlausu. Man ég ekki
annað en forstöðumaðurinn væri
þessu samþykkur og segðist mundu
koma drengnum til min.
6) Munu nú hafa liðið nokkrir dag-
ar, þar til forstöðumaðurinn talaði við
mig. Taldi hann, að auga drengsins
væri nú að færast í eðlilegt horf.
Taldi ég samt réttast, að ég fengi að
sjá drenginn, þar eð ég vissi, að retina-
los gæti samt verið. Nokkrum vikum
síðar munum við hafa átt tal saman,
og taldi hann þá augað vera eðlilegt
útlits og að drengurinn sæi með því.
SiSan gleymdi ég þessu.
7) Snemma sumars 1956 var ég á
ferð um ... og fékk þá að vita, að
drengurinn sæi ekkert með auganu.
ÁkvaS ég að bíða komu augnlæknis,
sem væntanlegur var eftir 6 vikur. Var
komið með drenginn til hans, og tjáði
augnlæknirinn mér sína niðurstöðu."
Samkvæmt heimild i 1. mgr. 4. gr.
laga nr. 14 15. maí 1942 kvaddi réttar-
máladeild GuSmund Björnsson, augn-
lækni í Reykjavík, til ráðuneytis við
afgreiðslu málsins.
Málið er lagt fyrir læknaráð
á þá leið,
að beiðzt er umsagnar um, hvort
dráttur sá, er á því varð, að syni
stefnanda var komið undir læknis-
hendi, eftir að hann varð fyrir slysi
því, sem málið fjallar um, hafi getaS
valdið því, að auga drengsins varð
blint, eða dregið úr batahorfum.
Tillaga réttarmáladeildar um
Ályktun læknaráðs:
Eftir því, sem fram kemur í gögn-
um málsins, verður ekki séð, að unnt