Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1956, Blaðsíða 197
— 195 —
1956
5) yfirlæknir lyflæknisdeildar Lands-
spítala,
6) yfirlæknir handlæknisdeildar
Landsspítala,
7) yfirlæknir geðveikraliælis ríkisins,
yfirlæknir Tryggingarstofnunar
ríkisins,
9) forraaður Læknafélags íslands.
Hlutverk læknaráðs er ekki aðeins
Það að láta dómstólum og ákæru-
valdi, heldur einnig „stjórn heilbrigðis-
niálanna i té sérfræðilegar umsagnir
ym læknisfræðileg efni“. Ráðið starfar
1 Þremur deildum: 1) réttarmáladeild,
2) lieilbrigðismáladeild og 3) siða-
máladeild. En ráðið í heild vakir yfir
gerðum hverrar deildar og getur hve-
nær sem er fullskipað tekið hvert mál
H1 meðferðar, enda er skylt að gera
bað, ef einn ráðsmanna krefst þess.
mal, sem heyra undir siðamáladeild,
skuhi ætið leidd til lykta af ráðinu í
heild.
í heilbrigðismáladeild læknaráðs
fHja ásamt landlækni kennarinn í
heilbrigðisfræði við háskólann og yfir-
®knir lyflæknisdeildar Landsspitala,
®n í siðamáladeild sérstaldega kjörinn
formaður hennar af ráðinu, kennar-
mn j réttarlæknisfræði við háskólann
°g formaður Læknafélags íslands. Að
n^nlum þeim, sem heyra undir þessar
neildir, starfar læknaráð eingöngu í
Pjónustu heilbrigðisstjórnar og lætur
lenni þannig í té „álit sitt í sambandi
' mikilsverðar heilbrigðisfram-
'{vaerndir, einkum varðandi meira hátt-
ar sóttvarnarráðstafanir“, svo og á því,
»hvort tiltekin aðgerð, hegðun eða
•"amkoma læknis, tannlæknis, nudd-
a^a> lyfsala, hjúkrunarkonu, ljósmóður
eaa nnnarra þvílíkra heilbrigðisstarfs-
manna sé tilhlýðileg eða ekki“. Að
sjalfsögðu er það fyrst og fremst á
Vahli heilbrigðisstjórnar sjálfrar að
®eta það, hverjar heilbrigðisfram-
7®mdir og þar á meðal sóttvarnar-
r„ stafanir séu svo mikilsverðar, að
P°rf sé á og tilhlýðilegt að leita um
h*1' álits læknaráðs, og er henni
; annig að miklu leyti í sjálfsvald sett,
Ve mikið hún notar sér þjónustu þess.
Sannast mála er það, að til þessa hefur
heilbrigðisstjórn lítið borið sig eftir
þeirri þjónustu. En til boða stendur
hún, hvenær sem er. Þörfin fyrir hana
fer að sjálfsögðu mjög eftir því, hvers
trausts sinna yfirboðara landlæknir
nýtur, svo og eftir því, með hverju
fulltingi og fylgi sinna tiltæku ráðu-
nauta hann styður niðurstöður sinar
og tillögur.
Vinnubrögð.
Núverandi landlæknir hefur ætíð
leitazt við að sýna yfirboðurum sinum
þá nærgætni að standa ekki einn og
óstuddur að tillögum um stórmæli, né
heldur nýmæli, hvort heldur hefur
verið um að ræða vandséðar aðgerðir
við yfirvofandi háska eða mikils liátt-
ar og kostnaðarsamar framkvæmdir,
að ekki sé talað um, þegar hvort
tveggja hefur farið saman. Hefur þá
jafnan verið leitað samráðs við alla til-
tæka sérfræðinga, sem ætla mátti, að
þar hefðu markvert til málanna að
leggja, og þá fyrst, er niðurstaða var
fundin með þeirra fulltingi, hefur mál-
ið verið búið í hendur ráðuneytis með
vísun til þess fulltingis.
Til skýringar þessum vinnubrögðum
skulu tilfærð tvö dæmi: Fyrir ekki
löngu var ráðizt í það nýjungarstór-
mæli að hefja undirbúning allsherjar-
bólusetningar landsmanna gegn mænu-
sótt og verja til bóluefniskaupa ærnu
fé úr rikissjóði, en síðan — að skyndi-
lega og óvænt breyttum viðhorfum —
vent kvæði í kross, öryggis vegna, og
bólusetningunni frestað, enda þótt
kosta hlyti, að mikið verðmæti í ónot-
hæfu, torfengnu og rándýru bóluefni
færi i súginn fyrir ekki neitt. Engri
ríkisstjórn var bjóðandi að taka slíkar
ákvarðanir að ráði eins manns, enda
var hlutaðcigandi ráðuneyti ekki boð-
ið upp á það. Hér komu margra manna
ráð saman, eða auk landlæknis: for-
stöðumanns Tilraunastöðvarinnar á
Keldum, kennarans í heilbrigðisfræði
við háskólann, berklayfirlæknis og
jafnframt sjúkramálastjóra almanna-
trygginga, lyfsölustjóra, borgarlæknis
i Reykjavík og jafnvel enn fleiri fróð-
ustu lækna. — Hitt dæmið er spánnýtt.