Þjóðmál - 01.09.2015, Qupperneq 6

4 ÞJÓÐMÁL hausthefti 2015
„Við fyrstu sýn kann að virðast fráleitt að hefja útgáfu tímarits nú þegar heimilin fyllast dag
hvern af ókeypis blöðum sem vinnandi fólk kemst ekki yfir að fletta, hvað þá að lesa. En einmitt
við slíkar aðstæður gæti verið þörf fyrir tímarit um þjóðmál sem fólk kaupir sérstaklega til
lestrar af því að það getur gengið að því vísu að þar sé að finna vandaðar greinar utan við
dægurþrasið. Sú er að minnsta kosti von þess sem að útgáfu þess nýja tímarits stendur.“
Þannig skrifaði Jakob F. Ásgeirsson í ritstjóraspjalli í 1. hefti Þjóðmála haustið 2005.
Tíu árum síðar er óhætt að segja að vonir stofnandans og ritstjórans hafi ræst enda tókst honum
að bjóða upp á valkost; „vel skrifaðar og ígrundaðar greinar þar sem ýmislegt í stjórnmálum og
þjóðlífinu almennt er tekið til skoðunar án undirgefni við margvíslegan rétttrúnað sem tröllríður
okkar litla samfélagi“.
Tíu ár að baki
Hann varaði hins vegar við að láta baráttugleðina eina ráða för við lausn vandamála. Bjarni bætti
síðan við til að brýna landsfundarfulltrúa:
„Oft hefur verið sagt, að kjarni lýðræðis sé samkomulag eða afsláttur á alla vegu. Það er rétt, að
oft er betri hálfur skaði en allur. Iðulega þarf að halda á þrotlausri þolinmæði og sveigjanleik til
að ná því fram, sem mestu varðar, eða varða leikslok meira en vopnaviðskipti. Sá, sem ekki er
reiðubúinn að berjast til úrslita, og, ef á þarf að halda, að standa eða falla með málstað sínum,
kemur þó sjaldan miklu fram.“
Skilaboð Bjarna Benediktssonar til sjálfstæðismanna – jafnt þeirra yngri sem eldri voru einföld:
„Hver einstaklingur verður að afla sér þroska og yfirsýnar með eigin reynslu. Þó getur hann
einnig notið gagns af reynslu annarra, ef gát er beitt á báða bóga, og hvorki höfð andlaus eftir-
öpun né tilætlun um blinda hlýðni. Klofning á milli kynslóða verður að forðast. Ólíkir aldurs-
flokkar verða að hafa þolgæði til samtala sín á milli, hafa vit til hæfilegs samráðs og eflingar
samhugs öllum til heilla. Svo hefur lengst af verið innan Sjálfstæðisflokksins. Við skulum öll
leggja okkur fram um að sú verði raunin einnig héðan í frá.
Eðlilegt er, að ungir menn óski eftir endurnýjun á meðal trúnaðarmanna flokksins. Þar skiptir
aldur raunar minnstu máli, því að enginn, hvorki ungur né gamall, getur ætlast til þess að skipa
trúnaðarsæti, nema hann njóti trausts. En til traustsins verða menn að vinna, jafnt ungir sem
gamlir. Traust er hvorki meðskapað né helst það alla ævi, ef ekki er stöðugt til þess unnið.“
Bjarni Benediktsson er gott dæmi um hvernig Sjálfstæðisflokkurinn hefur í gegnum söguna
borið gæfu til að leiða ungt fólk til áhrifa. Hann var aðeins 26 ára þegar hann var kjörinn í
bæjarstjórn Reykjavíkur. Bjarni varð borgarstjóri 32 ára og hann átti eitt ár í fertugt þegar hann tók
við embætti utanríkisráðherra.
Davíð Oddsson naut ungur mikils trausts meðal sjálfstæðismanna. Hann var kjörinn í borgar-
stjórn 26 ára líkt og Bjarni heitinn Benediktsson og vann glæsilegan kosningasigur og endurheimti
meirihluta Sjálfstæðisflokksins í borgarstjórn árið 1982. Davíð varð borgarstjóri 34 ára gamall. Hann
var 43 þegar hann myndaði sína fyrstu ríkisstjórn og varð forsætisráðherra.
Hvorki Bjarni Benediktsson né Davíð Oddsson komust til æðstu metorða vegna þess að þeir voru
ungir, heldur fyrst og fremst vegna þess að sjálfstæðismenn áttuðu sig á því að þar færu hæfileika-
ríkir einstaklingar – leiðtogar framtíðarinnar. Það hefur verið styrkur Sjálfstæðisflokksins að gefa
slíkum einstaklingum tækifæri.
Eftir að hafa fylgst með og rætt við ungt fólk innan Sjálfstæðisflokksins er ég sannfærður um að
þar er margt hæfileikafólk með skýrar hugsjónir og þrek til pólitískrar baráttu – geta orðið leiðtogar
framtíðarinnar.
En eins og áður þarf ungt fólk tækifæri. Ekki vegna þess að það sé ungt að árum heldur vegna
þess að þeir eldri eiga að skynja hæfileikana og heillast af eldmóði sem ungt hugsjónafólk býr yfir.