Þjóðmál - 01.12.2015, Blaðsíða 10

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 9
ákveðnir einstaklingar væru komnir með
skotleyfi á forsetaembættið, án þess að
forseti svaraði fyrir sig. Sagðist hann ekki
endilega viss um að það væri æskileg skipan
í hinu fjölþætta þjóðfélagi líðandi stundar að
forseti héldi sig til hlés við þær aðstæður.
Ákallið til Ólafs Ragnars um að hann
hafnaði fjölmiðlalögunum var háværast frá
fjölmiðlaveldi Jóns Ásgeirs Jóhannessonar
með Fréttablaðið í broddi fylkingar. Lét for-
seti að lokum undan þrýstingi fjármála- og
fjölmiðlamannsins og naut stuðnings Jóns
Ásgeirs og miðla hans til að halda áfram
sem forseti.
Ólafur Ragnar segist nú ætla að greina frá
því 1. janúar 2016 hvort hann gefi enn á ný
kost á sér sem forseti í kosningunum í lok júní
2016, þegar hann hefur setið 20 ár í hinu háa
embætti. Hér skal engu spáð um hvað hann
segir í nýársávarpinu en margt bendir til að
hann láti slag standa enda er forsetavafstrið
líf hans og yndi. Nú hefur hann hins vegar allt
aðra á bakvið sig sem stuðningsmenn en Jón
Ásgeir og fjölmiðla hans.
Þetta birtist greinilega í leiðara Frétta-
blaðsins laugardaginn 21. nóvember 2015
sem aðalritstjóri Jóns Ásgeirs, Kristín Þor-
steinsdóttir, ritaði. Þar sagði meðal annars:
„Forsetinn er pólitískt kamelljón. Þegar
hann tók við embætti árið 1996 hafði hann
nýverið látið af störfum sem formaður
Alþýðubandalagsins, en hafði áður verið í
Framsókn með millilendingu í Möðruvalla-
hreyfingunni og Samtökum frjálslyndra og
vinstri manna. Kjör Ólafs þótti ósigur fyrir
Sjálfstæðisflokkinn.
Á síðari árum hefur Ólafur Ragnar sótt
stuðning í raðir fyrri andstæðinga. Mestu
réð líklega framganga hans í Icesave-
málinu. Þar spilaði hann ítrekað rússneska
rúllettu og slapp. Það var hans sigurstund
og mesta afrek að margra dómi. En að því
var lengri aðdragandi. Vinstrimaðurinn
Ólafur Ragnar var á árunum fyrir hrun
dyggur stuðningsmaður viðskiptalífsins
og þótti mörgum nóg um. Ólafi tókst að
vinna sér nýtt bakland og skipta um fylgi.
Dæmigert fyrir hið pólitíska kamelljón. […]
Þeim sem fylgst hafa með ferli Ólafs
Ragnars kemur ekki á óvart að forsetinn sé
áberandi og marki sér vígstöðu í málefnum
nú þegar styttast fer í [forseta]kosningar.
Við höfum séð það áður. Hins vegar er
nýlunda að forsetinn velji sér svo eldfimt
og popúlískt mál [hryðjuverkaárásina
í París 13. nóvember 2015] til að auka
vinsældir sínar. Forsetinn sem áður var
framsóknarmaður og síðar sósíalisti hefur
lokið för sinni. Hann hefur nú spannað allt
hið pólitíska litróf.
Íslendingar eiga að vera vakandi fyrir
hryðjuverkaógninni eins og aðrar þjóðir.
En talsmenn þjóðarinnar mega ekki ala
á sundrungu og úlfúð til að tryggja sér
fylgi þeirra óttaslegnu. Jafnvel þótt eitt
kjörtímabil til sé í húfi.“
Þessi atlaga að Ólafi Ragnari er umhugsun-
arverð af tveimur meginástæðum:
(1) að látið er eins og jafnvel Fréttablaðinu
hafi þótt nóg um þegar forsetinn gekk
erinda viðskiptalífsins, aldrei gekk hann þó
lengra en í þágu eigenda Fréttablaðsins;
(2) að Ólafur Ragnar stundi hræðsluáróður
sér til framdráttar og sundri þjóðinni með
því að vara við hættunni af íslömskum
öfgamönnum.
Raunsæi í öryggismálum var ekki
höfuðeinkenni utanríkisstefnu Ólafs Ragnars
á tíma kalda stríðsins. Að hann leitist við að
tileinka sér það á efri árum er fagnaðarefni en
ekki tilefni lúalegra árása.
Björn Bjarnason er fyrrverandi
alþingismaður Sjálfstæðisflokksins
og var menntamálaráðherra og síðar
dómsmálaráðherra.
Raunsæi í öryggismálum var ekki
höfuðeinkenni utanríkisstefnu Ólafs
Ragnars á tíma kalda stríðsins. Að
hann leitist við að tileinka sér það á
efri árum er fagnaðarefni