Þjóðmál - 01.12.2015, Qupperneq 34

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 33
og þess er nokkuð vel gætt að umhverfis-
málum, að hreinsa ítarlega þann úrgang
sem fellur til sjávar frá samfélögum í landinu,
til eru lög um meðferð hættulegra efna og
efnablandna og bannaðar eru sinubrennur
og meðferð elds á víðavangi svo lítið eitt sé
nefnt, er lagt mikið mannvit og pælingar
í að plana framkvæmdir sem „sökkva“ eða
gjörbreyta landi.
Tæknilega séð kann þjóðin að fjarlægja fjall
eða einfaldlega byggja nýtt og fallegra sem
fellur betur að manngerðu umhverfi. Langan
tíma tekur að klæða landið skógi og gróðri
sviðuð þeim er áður þreifst hér enda er það
svo eðli máls samkvæmt að ræktun er hæg-
fara. Á örskotsstund er hins vegar hægt að
breyta því sem þjóðin hefur tekið ástfóstri við
og það er gert með kroppinu. Smávægilegar
breytingar hér og þar, rétt eins og þegar eitt
tré er höggið á nokkrum stöðum í skóginum.
Og fyrr en varir eiga önnur tré bókstaflega
undir högg að sækja.
Víða er kroppað og nartað í landið án án
þess tillit sé tekið til beiðna um miskunn, vel
gerðra breytingatillagna eða annarra ábend-
inga og þaðan af síður er litið til reynslu
genginna kynslóða, þjóðsagna, ævintýra né
vettvangs fornsagna. Er ekki líka þversögn
fólgin í þessu?
Fáir voru til varnar í seinni heimsstyrjöldinni
er ætlunin var að flytja Rauðhóla ofan við
Reykjavík í einu lagi í Vatnsmýrina þar sem
gerður var flugvöllur. Þá þótti það ekki tiltöku-
mál að nota það „efni“ sem hendi var næst
í framkvæmdir. Er nútíminn engu skárri en
viðteknar venjur fyrir sjötíu og fimm árum?
Skammt er síðan stóreflis vinnuvélum var
sigað á Gálgahraun og vegur var lagður
í gegnum það. Kurteisum beiðnum um
breytingar á nýjum vegi var öllum hafnað rétt
Þrátt fyrir nýjar kynslóðir, breytt viðhorf til landsins, náttúrunnar og fleira og fleira virðist enn svo að „hönnun“ landsins sé
ekki nógu góð. Búsældin mætti að áliti fjölmargra vera betri en lengst af hefur verið talið og því er komin upp meinleg þörf
á að breyta landi, „endurhanna“ og laga sem áður þótti fullgott frá náttúrunnar hendi.
Mynd: Sigurður Sigurðarson.