Þjóðmál - 01.12.2015, Side 76

ÞJÓÐMÁL vetrarhefti 2015 75
hélt áfram af auknum krafti: „… die grausam-
ste ist die Undankbarkeit … Ein großes U.“ Ég
leit upp eftir að ég hafði skrifað síðasta orðið
því ég átti von á framhaldi. „Punctum,“ sagði
hann og það vottaði fyrir brosi þegar hann gaf
okkur merki um að skila sér stílabókunum.
Hann las þetta spakmæli, sem tjáði greini-
lega þá hugsun sem stóð hjarta hans næst,
nokkrum sinnum með mismunandi áherslum
og auðsjáanlega af mikilli ánægju; síðan setti
hann okkur fyrir sögukafla og tók sér sæti við
gluggann. Svipur hans var ekki eins þung-
búinn og áður; hann gaf til kynna þá sælu
sem smánaður maður finnur fyrir eftir að
honum hefur tekist að koma fram hefndum.
Klukkuna vantaði korter í eitt en Karl Ívanytsj
hafði bersýnilega ekki í hyggju að sleppa
okkur. Hann hélt áfram að setja okkur fyrir ný
verkefni. Við urðum sífellt leiðari og svengdin
sagði til sín. Ég fylgdist óþolinmóður með
öllu sem gat bent til þess að hádegismatur
væri í nánd. Nú byrjaði vinnukonan að þvo
diskana með þvottaburstanum; það heyrðist
glamur í leirtaui í hliðarherberginu og skarkið
þegar borðstofuborðið var stækkað og
stólum raðað í kring. Og þarna gekk Mímí
inn úr garðinum ásamt Ljúbu og Kötju (Katja
var tólf ára gömul dóttir Mímíar) en Foka var
hvergi sjáanlegur. Þar sem Foka var yfirþjónn
var það í verkahring hans að tilkynna að
maturinn væri til. Þá fyrst máttum við kasta
frá okkur bókunum og hlaupa niður án tillits
til þess hvað Karl Ívanytsj segði.
Nú heyrðist fótatak í stiganum; en það
var ekki Foka! Ég gjör þekkti göngulag hans
og sömuleiðis brakið í stígvélunum. Dyrnar
opnuðust og í gættinni birtist mannvera sem
ég hafði aldrei séð áður.
Natalja Savíshna
Um miðja síðustu öld hljóp lítil stúlka,
sem kölluð var Natashka, milli húsagarða
í Khabarovka. Hún var berfætt en glaðleg,
þybbin og rjóð á vanga og klæddist kjól úr
grófgerðum hör. Í þakklætisskyni við föður
hennar, klarínettleikarann Savva, en hann
hafði veitt afa ýmsa þjónustu, og að beiðni
hans, tók afi stúlkuna til sín og réð hana í vist
til ömmu. Natashka þótti sýna mikla hóg-
værð og alúð í starfi. Þegar móðir mín fæddist
og þörf varð á barnfóstru var Natöshku falið
að sinna barninu. Í nýja starfinu ávann hún
sér hrós og viðurkenningu fyrir tryggð og
hollustu við ungfrúna litlu. Glaðvær, ungur
þjónn að nafni Foka, sem púðraði hárið og
gekk í sokkum með skrautborðum, fangaði
um síðir grandvaralaust og ástríkt hjarta
hennar, en þau voru oft samvistum þegar
þau sinntu störfum sínum. Hún tók það
meira að segja upp hjá sjálfri sér að fara til afa
og biðja um leyfi til að giftast Foka. Afi túlkaði
bón hennar sem van þakklæti, reiddist og
refsaði vesalings Natöshku með því að senda
hana til bústarfa í þorpi nokkru úti á stepp-
unni. En enginn gat komið í stað Natöshku
og að sex mánuðum liðnum var hún sótt og
látin taka til við sitt fyrra starf. Um leið og hún
kom aftur úr útlegðinni, fór hún til afa í grófa
hörkjólnum sínum, féll á kné fyrir framan
hann og grátbað hann um að sýna sér á ný
þá ástúð og náð sem hún hafði notið áður