Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.2004, Síða 27

Ferðasaga af Austurlandi
karlmenn í göngurnar og hestarnir einnig.
Skal ég ekki segja um hvort einhver
gangnamaður hefur svo orðið gangandi í
smalamennskunni okkar vegna eða ekki, en
einhvern veginn leystist þessi vandi. En hitt
var það að Jónasi leist ekki meira en svo á
veðurútlitið. Vissi hann náttúrulega mikið
betur en við á hverjum við máttum eiga von
og hefur eflaust þess vegna verið tregur til
farar að mér fannst. Hann lét þó til leiðast
og lofaði að fylgja okkur, en eitthvað
seinkaði að við kæmumst af stað og var ég
leið að bíða. Eg hef reyndar alltaf átt erfitt
með það.
Loks vorum við samt tilbúin. En rétt í
því kemur kona í hlaðið með tvær dætur
sínar um fermingaraldur. Leist fylgdar-
manni okkar ekki meira en svo á að leggja
með margt kvenfólk á heiðina í því
veðurútliti sem var, og útbúnaðurinn ekki
nægilega góður. Þótti honum lakara að þær
skyldu ekki hafa farið áfram beint til
heiðarinnar, því að þá hefðum við náð þeim,
en þær fóru 2 km af leið til að sammælast
okkur.
Þegar lagt var af stað var komin norðan
eða norðvestan hraglandarigning á láglendi,
en þegar við komum inn á Sandvíkurheiði
var ekki rigning heldur krapahríð, eins og
það nefnist í þessum landshluta. Við
stoppuðum á venjulegum áningarstöðum.
Við þurftum einnig að stoppa oftar, því
samferðafólk okkar átti í erfiðleikum því
ýmislegt vildi bila s.s. gjörð eða beisli. Einn
reiðskjótinn var folaldsmeri og voru
einhverjar tafir í sambandi við það. Ekki
stóð á fylgdarmanni okkar og mátti hann
bíða eftir okkur öðru hverju. Síra Jakob var
þolinmóðastur að hjálpa konunni og
dætrum hennar og var stundum orðið
töluvert bil á milli Jónasar og þeirra öftustu.
Við vorum svo ýmist með honum eða miðju
vegar, svo og aftast þegar samviskan
skipaði það. Sagði þessi kona mér síðar að
líklega hefðum við erfiðar fylgjur, því
ferðalagið hefði allt orðið sér nokkuð erfitt.
Þegar komið var af heiðinni að
Hvammsgerði skildu leiðir, því þá fór þetta
samferðafólk okkar ekki lengra en við
ásamt Jónasi og síra Jakobi héldum áfram
ferðinni. Við fórum á brúna á Selánni og
líkaði mér það vel. Þegar við komum að
Ytra-Nýpi kvaddi síra Jakob okkur, hann
ætlaði að gista þar, en við héldum áfram að
Fremra-Nýpi. Þegar þangað kom sagðist
Jónas ekki fara lengra. Við fúndum Kristján
bónda þar og sagði hann að hann skyldi lána
okkur fylgd og menn til að ferja okkur yfir
Skógalónin, en það stytti mikið þá leið sem
eftir var. Var þá komið rökkur og við
rennandi blaut. Kvöddum við nú okkar
ágæta fylgdarmann og fann ég þegar ég
kvaddi hann að honum var kaldara á
hendinni en mér og var gott að hann skyldi
fá gistingu þarna.
Við lögðum af stað labbandi niður
kargaþýfða Nýpsmóana og er það drjúgur
spölur, að minnsta kosti rúmur kílómetri.
Ekki man ég hvernig þessi ferja eða bátur
leit út en ferðin gekk ágætlega yfir.
Gengum við svo sem leið liggur upp frá
lónunum að þorpinu á Vopnafirði í
myrkrinu, sjálfsagt eina 2 km. Höfðum við
þá farið um 40 km. alls.
Við fórum beint til Halldórs kaupfélags-
stjóra og Önnu Guðnýjar. Tóku þau mjög
vel á móti okkur, gáfu okkur heitt að drekka
og að borða. Ætlaði Anna svo að þurrka
íötin okkar yfir nóttina, en þegar við fórum
að klæða okkur úr var ekki til þurr þráður á
okkur að heita mátti. Þá var gott að hátta í
hlýju herbergi ofan í gott rúm. Við
vöknuðum nokkuð snemma daginn eftir og
litum út. Vopnafjarðarfjöll höfðu klætt sig í
hvítan búning niður í miðjar hlíðar að
minnsta kosti, en við komumst helst ekki úr
25