Strandapósturinn - 01.06.1986, Side 25

Þau hjón áttu fjölda barna, en öll voru þau frá þeim farin þeg-
ar þau voru heima. Sum voru í vinnumennsku hér og þar um
sveitina, önnur flutt í verstöðvar. Einn sonur þeirra flutti á Akra-
nes og komst þar eitthvað í álit og álnir.
Fyrir nokkrum árum kom við hjá mér eitthvert sumarleyfisfólk
frá Akranesi. Var það að spyrjast fyrir um ættföður sinn, sem
það hafði heyrt að búið hefði í þessari sveit og það minnti að
hefði heitið Magnús ísleifsson. Það hefur ef til vill verið komið af
áðurnefndum Magnúsi.
Ein af dætrum Magnúsar hét Margrét, ævinlega kölluð Manga.
Hún mun hafa staðið og setið við eldavél mestan hluta ævi sinn-
ar, fyrst hjá sýslumanninum sáluga í Bæ, en síðar hjá Höllu á
Prestsbakka og þar dó hún.
A Möngu vantaði litlafingur hægri handar. Fingur þennan
missti hún með þeim hætti, að hún var eitthvað að sníglast kring-
um pabba sinn, þar sem hann var að höggva til klifberaboga.
Lenti fingurinn fyrir öxinni, sem tók hann af. Enn er í minnum
haft hvað karlinum varð að orði við þetta tækifæri: „Þér var
fjandans nær að vera ekki fyrir.“
Magnús þótti vera latur og hálfgerður búskussi. En hann var
grobbinn og bar sig vel. Gárungar gerðu það sér til gamans að
yrkja vísur í orðastað karlsins:
Einn ég rœ á árar fórar,
aldrei borða smér.
Brögnum þykja býsna stórar
borgirnar hjá mér.
Sum tilsvör Magnúsar urðu að orðtökum sem menn hafa
borið í munni sér allt fram á síðustu ár.
Einu sinni voru forðagæzlumenn að skoða heybirgðir Magn-
úsar síðla vetrar og þóttu þær lidar. Magnús bendir þá á hey-
hrúgu, heldur ókræsilega og illa um búna, undir húsvegg.
Magnús segir um leið og hann bendir á hrúguna: „Sjáið þið ekki
galtann, piltar?“
23