Strandapósturinn - 01.06.1986, Síða 30

einhverju dútli heima við. Þau heyjuðu fyrir þessum kindum að
sumrinu og gengu þá bæði að slætti. Svo fengu þau hjálp til að
binda og flytja heim. Safnaðist þá oft mikið fyrir í engjarnar, því
aldrei var bundið nema einu sinni í viku og sjaldnar í óþurrkatíð.
Eftir að Sigurjón hrörnaði svo að hann gat ekki sinnt heyskap
og eins eftir að hann dó heyjaði Dísa ein. Síðustu ár hennar var
henni hjálpað með þennan heyskap en kindur átti hún og hirti
sjálf allt til síðustu stundar. Sigurjón andaðist úr brjóstveiki
nokkru eftir 1930, en Dísa lifði hinsvegar nokkuð fram yfir 1940.
Þessi dagfarsgóða og brjóstgóða kona, sem ekki mátti neitt
aumt sjá án þess að líkna, varð fræg fyrir brjóstgæði sín nokkrum
árum fyrir andlát sitt. Það var í Finnagaldrinum. Þá gaf hún til
Finna hundrað krónur, sem var mikill peningur í þá daga og
mörgum sinnum meira en nokkur sveitungi hennar lét af hendi
rakna, og mig minnir að nafn hennar hafi komizt í blöðin.
Ein sögn frá bernsku Sigurjóns fylgdi honum alla ævi. Eitt sinn
þegar hann kom í kirkju með móður sinni hafði hann meira
gaman að því að horfa út um gluggann á hundana sem léku sér
úti en hlýða guðsorði. Þá sagði móðir hans við hann: „Farðu til
hundanna og vertu þar.“ Lét strákur sér þetta að kenningu
verða.
Jósep gamli
Eg veit ekki hvers son hann var eða hefi gleymt því. En hann
var aldrei kallaður annað en Jósep gamli.
Þegar foreldrar mínir voru á Kjörseyri upp úr 1890 var hann
þar í húsmennsku og mallaði fyrir sig sjálfur á olíumaskínu. Ekki
veit ég heldur á hverju hann hefur lifað eða hvað hann hefur
unnið, sennilega hefur hann dútlað eitthvað við gegningar eða í
kaupavinnu að sumri.
Eg kynntist honum ekki fyrr en veturinn 1915 þegar ég var á
skóla í Bæ. Þá var hann þar kominn og í húsmennsku. Það eina
sem ég vissi að hann ynni var, að hann hjálpaði bændunum til
þess að draga heim mó.
Raunar hafði ég oft séð hann áður. A hverju vori var hann
28