Strandapósturinn - 01.06.1986, Page 31

hjá pabba að gera við reiðinga og reipi fyrir sláttinn. Virtist mér
að hann væri mjög vandvirkur við þessi störf.
En veturinn sem ég var í Bæ dó hann. Það hefur sennilega
verið lungnabólga. Fyrst veiktist hann og lá í nokkra daga. Svo
var hann kominn á fætur einn daginn og sagðist vera orðinn
hress. Hann fór ofan í kjallara og eldaði. Síðan fór hann upp
með grautinn og át hann. Þegar hann hafði lokið úr grautarskál-
inni lagðist hann útaf og dó.
Eg man að við krakkarnir vorum illa haldnir af myrkfælni,
þegar karlinn var dáinn. Þegar við komum á kvöldin inn frá
leikjum og gengum niður tröppurnar í skúrnum og ofan í kjallar-
ann þá héldum við hvort í annað. Sérstaklega var hryllilegt að
koma niður í koldimmt myrkrið í kjallaranum, því við vissum að
líkið lá í herbergi beint upp yfir okkur. En verstir voru þó stóru
strákarnir, sem höfðu gert sér leik að því að stríða karlinum og
hrekkja hann meðan hann var enn í tölu lifenda. Þeir voru vissir
um að hann myndi launa þeim lambið gráa þegar hann væri
dauður.
Það var haldið uppboð á hinum fátæklegu eigum Jóseps. Eg
man að pabbi keypti þar meðal annars eitthvað af guðsorðabók-
um. Svo keypti hann líka sparijakkann hans. Hann var úr svörtu
tvistvaðmáli. Það er að segja, uppistaðan var úr hvítum tvisti en
ívafið var svart. Ég man að mamma spretti þessum jakka upp,
venti honum og saumaði úr jakka á mig. Hann var kallaður
Jobbajakki.
Mér var strax innilega illa við þessa flík. Þó átti ég hann sem
sparijakka nokkur ár og gekk meira að segja í honum til prests-
ins. Þá var hann orðinn snjáður, svo að það skimaði allsstaðar í
hvíta tvistinn gegnum svart ívafið.
Ég leið oft önn fyrir þessa voðalegu flík. Þetta var á stríðsárun-
um og fárra kosta völ.
Finni
Friðfinnur hét hann Jónsson, en var aldrei kallaður annað en
Finni. Finni mun hafa fæðst nálægt 1880 og dáið eitthvað um
29