Strandapósturinn - 01.06.1986, Side 34

Litla Gunna
Hún var vinnukona á ýmsum stöðum í Hrútafirði. Einhvern-
tíma stóð styrr og jafnvel málaferli milli þeirra Búa á Hvalsá og
Ingþórs á Óspaksstöðum. Hún hafði verið vinnukona hjá Búa en
ráðið sig sem vinnukonu hjá þeim báðum. Kom Ingþór á kross-
messunni eitt vor til að sækja hana. En Búi vildi ekki sleppa og
varð Ingþór að fara heimleiðis vinnukonulaus. Ekki man ég
hvernig þessu lyktaði, trúlega hefur málið þó verið leyst í sátta-
nefnd.
Bezt man ég eftir Gunnu þegar hún var vinnukona í Bæ. Kom
hún þá oft heim. Hún var lágvaxin en nokkuð gildvaxin.
Hún var kát, hló mikið, sagði sögur og hermdi eftir. Sérstak-
lega þó eftir gamalli konu sem Rósa hét. Kona sú var ákaflega
nærsýn. Þegar Gunna hermdi eftir henni tók hún rokk móður
minnar og spann, bar þráðinn alveg upp að nefinu og söng eins
og Rósa. Þetta fannst mér ákaflega fyndið.
Einhverju sinni þegar Gunna var stödd heima bar Marinó
sýslumann að garði. Bað hún þá sýslumann að láta sig hafa
lausamennskubréf. „Hvað ætlið þér að gera með lausamennsku-
bréf?“ spurði sýsli. „Til að græða“, svaraði Gunna.
Gunna dó eitt haust þegar hún var í vinnu við slátrun á Borð-
eyri. Það var talið að garnaflækja hefði orðið henni að bana.
Matthildur Matthíasdóttir
Hún var ættuð af Snæfellsnesi, dóttir Matthíasar Richters kaup-
manns í Stykkishólmi og vafalaust framhjátökubarn. Hún fluttist
ung norður í Hrútafjörð sem vinnukona að Stóru-Hvalsá og síðar
að Melum. Þar kynntist hún vinnumanni á bænum, Arngrími að
nafni. Þau giftust og héldu áfram vinnumennsku þar.
Matthildur hefur verið fríð á sínum yngri árum og var það
raunar alla tíð. En hún var ekki að sama skapi greind. Var sá eig-
inleiki meir áberandi sökum þess að hún talaði venjulega áður
en hún hugsaði og vildu þá svör hennar stundum koma á aftur-
fótunum. Hinsvegar var hún með afbrigðum þrifm og virtist
alltaf hrein að hverju sem hún gekk. En vegna fljótfærni hennar
32