Strandapósturinn - 01.06.1986, Side 69

Þorsteinn Matthíasson
í heiðar-
dalnum var
heimabyggð
mín
Við Þrastargötu í Reykjavík stendur lítið fornfálegt hús, full-
komin mótsetning við þann byggingarstíl sem nútíma íslending-
ur kallar sér samboðna vistarveru. Þetta gamla hús ber öll merki
þess að sparifé almennings hefur ekki verið notað til að rétta
hlut þess í samfélaginu. Já, húsið er gamalt og ellimörk þess aug-
ljós. Maðurinn sem á það er líka aldraður og ellimóður.
— Það er síðla kvölds að ég legg leið mína þarna vestur yfir.
Þegar ég ek suður melana, eða Suðurgötuna sem nú heitir svo,
og verður litið til hinna háreistu menningarstöðva sem blasa þar
við á báðar hendur, minnist ég þess að fyrir nákvæmlega hálffi
öld fór ég þarna um í fyrsta sinn á síðkvöldi eins og nú og studdi
þá augnabliksástina mína suður eftir melaauðninni til að koma
henni ósnortinni heim til föðurhúsanna á Grímsstaðaholtinu.
Jafnframt kemur mér í hug hve langt bil er milli þeirrar kynslóð-
ar sem nú býr þar við breiðgötur og hinnar sem þá átti þar
athvarf. Bil sem ekki verður mælt í árum, heldur fyrst og fremst í
breyttum lífsháttum þjóðar sem í alltof fáum tilfellum virðist
skynja það að stökkbreyting er ekki sama og þroskaferill.
Líklega er gamla húsið við Þrastargötuna eitt af minjum þeirra
67