Strandapósturinn - 01.06.1986, Page 73

Fyrir þig ég feginn vildi deyja
efféndur grimmir berðust móti þér.
Sæll í skauti þínu vil ég þreyja
er þráður ævi minnar spunninn er.
Síðan þetta ljóð varð til eru sextíu ár. Þá var öldungurinn á
Þrastargötunni ungur maður með lífið fullt af frjálsum vonum
um létta framvindu lífsglaðra daga. Þótt foreldrarnir væru fátækir
og fjölskyldan stór, voru erfiðleikarnir aldrei svo yfirþyrmandi að
lífsgeislar æskunnar brytust ekki gegnum skýjakaf og eygðu þar
sólarsýn. Og Sigurður átti sína hamingjudaga bæði í dalnum og
utan hans. Hann fann elskuna sína og átti með henni glaðar
stundir, þó færri en hann hefði kosið. En lífið býður ekki alltaf
bestu kosti. Þó er það huggun harmi gegn ef mönnum tekst að
lat'a aringlóð ljúfra stunda ylja minningu liðinna daga. Þá verða
frostrósirnar fremur héla en napur nístingur innri geðhrifa.
Minning
Við hreina svanahljóma og hlýjan sólarljóma
ég bjó á meðal blóma í birki grænni hlíð.
Hjá sólarbjörtum svanna er sœll ég mátti spanna,
virðing veita sanna og vinar brosin þýð.
Þar ríkti blessuð blíða og blómið ástar þýða
spratt á vegum víða og varð svo stórt og frítt.
Þar voru kossar kærir og kærleikseldar skœrir
og draumar muna mærir við meyjarbrjóstið hlýtt.
Þar var svo Ijúft að Ijóða og listir sínar bjóða,
því unaðseðlið góða atlot bauð svo þýð.
Sú minning hug minn hyllir en hvergi af leið mig villir
og enn mig fögnuð fyllir á forsælunnar tíð.
71