Strandapósturinn - 01.06.1986, Page 123

var að rökkva er við komum að Kjörseyri. Þaðan var símað í
Reykjaskóla og beðið um að sækja okkur yfir fjörðinn.
Á meðan við biðum eftir bátoum var okkur boðið í hús og var
okkur borið kaffi og kræsingar. Nú var þessi seinasti dagur ferð-
arinnar bráðum á enda runninn.
Hvarvetna sem við komum á bæi var okkur höfðinglega tekið,
ekki síður á Kjörseyri en annars staðar. Við mættum allsstaðar
þessari miklu reisn og hlýju viðmóti, sem seint gleymist.
Sjóferðin yfir Hrútafjörð tók ekki langan tíma í logninu, en er
við gengum í skólahlaðið var komið svarta myrkur. Ekki var búið
að raflýsa Reykjaskóla í þann tíma, bara notast við gasluktir og
lampaljós. Við félagar báðum strax um að fá að fara í sundlaug-
ina og var ekkert því til fyrirstöðu. Öllum fannst okkur að þetta
hefði verið erfiðasti dagur ferðarinnar. Sérstaklega þótti okkur
sléttur bílvegurinn æði þreytandi og tilbreytingarlítill fyrir sálar-
lífið.
Eftir að hafa þvegið af okkur svitaböð og sjávarskvettur, hresst-
umst við brátt. Borinn var fyrir okkur kvöldverður og er við
höfðum gert honum góð skil, gengum við fljótlega til náða og
sofnuðum á stundinni. Gleymdum að slökkva lampaljósið.
Morguninn eftir spurði skólastjórinn okkur að því, hvort við
værum vanir að sofa við ljós. „Nei, bara norðurljósin“, sagði þá
einhver.
Skrásett í Reykjarfirði 14. júlí 1985.
121