Strandapósturinn - 01.06.1986, Blaðsíða 129

skyldum við fara upp á veginn og sitja fyrir þeim, við fengjum
áreiðanlega pláss. Þetta reyndist líka orð að sönnu. Þarna komu
tveir stórir boddýbílar og var okkur troðið í annan þeirra, þó
með því skilyrði, að ég þurfti að sitja undir blómlegri heimasætu
alla leiðina. Þótt hún væri mjúk og hlý, þá var ég samt feginn
þegar hún stóð upp og komið var á leiðarenda.
Nú vorum við komin í landnám Auðar djúpúðgu og á Laug-
um er mjög viðkunnanlegt, hlýlegir hvammar og fjallið tignar-
legt á bakvið, myndast þarna dálítið dalverpi og þar skjól fyrir
norðanátt. Ekki voru þarna miklar byggingar, þó var veitinga-
skáli og búningsklefar við sundlaugina.
Þarna fór fram íþróttakeppni í ýmsum greinum og sá ég
þarna í fyrsta skipti keppt í slætti með orfi og ljá og fleiri grein-
um, sem að heyskap laut. Þegar íþróttasýningunni var lokið, var
öllu vatni hleypt úr sundlauginni og dansað í henni fram yfir
miðnætti. Þetta hafði ég aldrei séð áður og man ég hvað mér
fannst skrýtið að dansa þarna vegna þess hvað botninn í lauginni
hallaði mikið. Maður var ýmist upp á móti eða á niðurleið. En
þetta vandist, dömurnar góðar, bæði heimasæturnar úr sveitinni
og kaupakonurnar frá Reykjavík og virtust allir skemmta sér
ágætlega.
„En allt tekur enda sem okkur er veitt,“ segir í fallegu kvæði
eftir Stefán frá Hvítadal og átti það nú við um okkur félagana,
því nú var komið fram yfir miðnætti og ballið búið og við höfð-
um ekkert farartæki til þess að komast í Hrútafjörðinn. Veðrið
var dásamlegt og bráðum kæmi sólin upp. „Það er engin þörf að
kvarta þegar blessuð sólin skín,“ segir Stefán í öðru kvæði og er
mikill sannleikur í því.
Við vorum ungir og hraustir og kviðum engu, en verra þótti
okkur ef við gætum ekki mætt í vinnu að morgni eins og ákveðið
var. En þegar „neyðin er stærst þá er hjálpin næst“. Dalamenn eru
góðir hestamenn og höfðu sumir sem þarna voru fleiri en einn
til reiðar. Ingólfur fór nú að tala við þá sem voru úr Laxárdaln-
um, því þangað lá okkar leið og ef við kæmumst inn í dalinn, þá
gætum við gengið yfir heiðina. Þá gaf sig þarna fram ungur
maður, sem átti heima á efsta bænum í dalnum, sem Pálssel hét,
127