Andvari - 01.01.2013, Blaðsíða 71

andvari
„ANNAÐ EINS SKÁLDSÉNÍ HAFA ÍSLENDINGAR ALDREI ÁTT“
69
Bjarni orti lítið næstu misserin, aðallega stuttar grafminningar. „Eg hefi ei ort
svo mikið sem eina níðvísu síðan í fyrra,“ skrifaði hann í mars 1827 (BThBréf
1:174) og staðfestir þar gagnrýni Tómasar á vanrækslu Bjarna við skáldskap-
inn. En Bjarni hafði sínar ástæður. Auk erils og annríkis á heimilinu og við
dómarastörf fór mikill tími í skriftir um lögfræðileg efni um þær mundir
(BThLjóðmæli I:xxii-xxiv). Ekki bætir úr skák þegar skortir hvatningu og
skilning þeirra fáu sem hægt er að leita til með útgáfu kvæða.
Reyndar tók Bjarni að sér um sama leyti að þýða fyrir Bókmenntafélagið
kvæði sem Skúli Thorlacius hafði ort á latínu um Jón Eiríksson. Þýðingin birt-
ist með ævisögu Jóns sem kom út árið 1828 og þar segir að þýðingin sé gerð af
„íslands lipra og gáfumikla skáldi“, Bjarna Thorarensen (BThLjóðmæli 1:141
og 11:153-54. BThBréf 11:106). Þess konar lof hafði ekki fyrr birst á prenti um
Bjarna svo vitað sé, og það var nokkrum árum áður en bæklingur Tómasar
kom út.
Kvœðin í Skírni 1827-1831
Hlutur skáldskapar breyttist lítið þó að Skírnir tæki við af íslenzkum sagna-
blöðum. í fimm fyrstu árgöngum Skírnis 1827-1831 birtust 26 kvæði og af
þeim voru fjögur eftir Bjarna Thorarensen, flest önnur nöfn höfunda eru kunn-
ugleg úr fyrri tímaritum, svo sem Finnur Magnússon, Jón Espólín, Magnús
Stephensen, Sveinbjörn Egilsson, Þórður Sveinbjörnsson og Ögmundur
Sigurðsson. Kvæðaval í Skírni var jafnvel enn þrengra en áður, yfirgnæf-
andi hluti kvæðanna sem birtust voru grafskriftir og erfiljóð. Þar voru kvæði
Bjarna ekki undantekning uns kom að Vetrinum í sjötta árgangi.
Bjarna gafst tilefni til að yrkja sumarið 1827 þegar sr. Gísli Brynjólfsson
drukknaði í júní það ár, rúmlega þrítugur. Hann var kvæntur Guðrúnu
Thorarensen frá Möðruvöllum, frænku Bjarna og fyrrum unnustu. Fyrst orti
Bjarni Við dauðafregn dr. Gísla þar sem hann sakar grimma náttúru um að
svipta sig á skömmum tíma tveimur vinum, Þórarni og Gísla: „Föðurlands
kæru unnir, ár! / ætt minni tvö þér slóguð sár.“ (BThLjóðmæli 1:142-143)
Þann 5. ágúst 1827 sendi hann Grími Jónssyni kvæðið sem hann kallar „tvær
ómerkilegar bögur“ af alkunnu lítillæti og skömmu síðar sendi hann það
Finni. Bjarni bað ekki beint um að því væri komið á prent í Skírni enda var
svo ekki gert. En nokkrum árum síðar kom í Skírni lengra kvæði eftir Bjarna
um Gísla.30 Auðugt myndmál prýðir það: Öldurnar eru hvítar valkyrjur sem
svífa um Ránarslóð og hrifsa til sín bestu menn, svo sem Eggert Ólafsson og
nú Gísla.
Með bréfi Bjarna til Finns í febrúar 1828 fylgdi „grafletur" Steinunnar
móður hans „til að innfæra í Skírni og láttu það ei bregðast mér! Þar eru letur