Andvari - 01.01.2013, Blaðsíða 149

ANDVARI
IBSEN YNGRI
147
munkasöng í ótryggu miðaldaumhverfi undir steindum múrum, og síðan líkt
og textinn og athafnirnar væru spunnar fram í hita leiksins, og höfðu leikend-
ur þá skipt um hlutverk. Enda fjallar leikurinn um vald og undirgefni. En ekki
nóg með það, því að við vildum hafa beinni skírskotun í íslenskt samfélag
en með kóngum, prelátum og hirðfíflum í höllum Spánar. Því var leikurinn
Afsakið hlé beinlínis pantaður hjá Arna, sem færði sambærilega atburðarás
inn í innihaldslausan bissnisheim smákappa. En Arni gerir gott betur því að
hann bætir inn jafnréttisleysi kynjanna í atvinnulífnu. Ghelderode var leikinn
í Hlaðvarpanum, en Afsakið, hlé í Gallerí Nýhöfn í Hafnarstræti og gengu
leikhúsgestir þangað og svo aftur á Vesturgötuna, stundum undir regnhlífum
þegar þörf krafði. Umritun Arna var snjöll, en í sjónvarpinu kom fram að hún
gat alveg staðið sjálfstætt, þó að upphaflega væri hún þáttur í þessari þríþættu
sýningu sem nefndist Sál mín er hirðfífl í kvöld. Þætti Arna lauk beinlínis
með því að rifrildi leikaranna bar þá út á götu og sást ekkert meira til þeirra,
en áhorfendur sátu ráðvilltir eftir með furðusvip.
Næst lét Arni heyra í sér í útvarpsleikhúsinu með Skýi, skemmtilega flétt-
aðri pælingu um það hvenær minningin verður raunverulegri en raunveruleik-
inn í kringum mann. Þetta er samtal eiginmanns við tvær eiginkonur sínar,
en sú fyrri er reyndar óvart látin. Hún blandar sér eigi að síður mjög í sam-
töl og framvindu, líkt og í Ærsladraugi Noels Cowards. En hér er þó ekki
tómt gaman á ferðinni, minningin getur bæði yljað og angrað. Og hvernig er
sá mekanismi sem vinnur úr þeim, kæfir eða hampar? Eftir aldamótin tók
Arni síðan upp þráðinn aftur og samdi leiki fyrir útvarp. Þessi leikrit telur
hann upp í síðustu Ijóðabók sinni og heita Snóker (2001), Til að koma í veg
fyrir misskilning ákvað mamma að þegja (2002), Verslun og viðskipti (2003),
American Nightmare (2003) og Emma og Ofeigur (2006). Þau munu óleikin,
merkilegt nokk og voru ef til vill einhver þeirra ófullgerð.
Smám saman óx orðstír Arna sem ljóðskálds jöfnum höndum og sömu-
leiðis varð hann mikilvirkur þýðandi; hann gerði sér vel ljósa þá skólun sem
í slíkri iðju felst. Eftir að hann kom heim frá námi, hafði hann fyrst starfað
sem kennari við Flensborgarskólann og þar m.a. unnið með nemendum að
leiksýningum, en frá 1979 tók hann sem sagt við af Stefáni Baldurssyni sem
leikhúsritari í Þjóðleikhúsinu og frá 1988 var hann síðan í átta ár leiklistar-
ráðunautur hússins.
Það var þó ekki í Þjóðleikhúsinu sem næsta sviðsverk Arna leit dagsins ljós.
Þetta var dálítið kostulegur gamanleikur sem nefndist Fiskar á þurru landi og
kom upp á vegum eins þeirra sjálfstæðu leikhópa sem skutu upp kollinum á
síðustu áratugum aldarinnar, Pé-leikhópsins. Margir þessara leikflokka urðu
skammlífir, enda fé af skornum skammti og í rauninni sjaldan um nógu sterk-
an kjarna að ræða, iðulega einnig sóttir leikarar í stofnanaleikhúsin í krefj-
andi hlutverk og því ekki væntanlegt framhald á samvinnunni. En þetta var