Úrval - 01.08.1947, Blaðsíða 30

28
ÚHVAL
Þessar verur höfðu öll líffæri
tvöföid; þær liöfðu f jórar hend-
ur og fjóra fætur, tvö andlit,
tvö kynfæri og svo framvegis.
Zeus lét koma sér til að höggva
þessar verur í tvennt, eins og
maður sker peru í tvo hluta ...
Þegar verurnar höfðu verið
klofnar þannig, fóru hlutarnir
að þrá hvorn annan. Helming-
arnir tveir föðmuðust, lögðu
hvorn annan limum og práðu að
vaxa saman aftur.“
Það er tilgangur ástarhvatar-
innar að fullkomna þessa sam-
einingu. Og að stuðla að því á
allan hátt að svo megi verða, er
trygging fyrir hamingjusamara
lífi. Ég hefi minnst á hið sam-
eiginlega borðhald, gjafirnar, og
að tala og hlusta, til þess að
efla þessa gagnkvæmu skyld-
leikakennd. Tvö önnur hagnýt
ráð, sem miða í sömu átt, eru
starf og leikur.
Vaxandi siðmenning hefir gert
hjónum erfiðara fyrir um að
starfa saman. Á hinn bóginn
hefir aukin verkaskipting og
samstarf margs fólks í sama
fyrirtæki eða um sömu fram-
kvæmd, skapað aðra möguleika
til þess að svala ástarhvötinni,
einkum fyrir karlmenn, enda
telja margar konur hjúskapar-
hamingju sína vera í hættu af
þessum sökum. Það er engum
efa bundið, að fólki, sem vinnur
saman, fer að þykja vænt
hverju um annað. En það er
misskiiningur, að ástin sé „tak-
markað magn“, sem minnki á
einu sviði, ef henni er beint að
öðru. Hæfileikinn að elska eykst
venjulega samhliða auknum
tækifærum til að auðsýna ást;
maðurinn, sem nýtur vináttu
samstarfsmanna sinna, elskar
venjulega eiginkonu sína og nýt-
ur ástar hennar. Aðalhættan,
sem stafar af því að geta ekki
starfað saman, er sú, að áhuga-
máiin verða frábrugðin og tæki-
færin til sameiginlegrar reynslu
þar af leiðandi færri — tæki-
færin, sem eru hornsteinn alls
innilegs samlífs.
Mörg hjón hafa komizt að
þeirri niðurstöðu, að það sé þeim
til mikillar ánægju að starfa
saman. En mörg vilja ekki hafa
sambandið. of náið, og nota þá
starfið sem eins konar einangr-
unareyju, eða einkayfirráða-
svæði. Þetta á einkum við um þá
eiginmenn, sem finnst það vera
móðgun að þiggja aðstoð konu,
og þær eiginkonur, sem telja að
metnaður mannsins verði per-
sónuleika þeirra ofurefli. Og