Úrval - 01.08.1947, Qupperneq 100

.98
ÚRVAL
ist það næsta tilgangslaust að
tala um fjölgun jákvæðra erfða-
einda.
Þó mundi ég mæla með, að
stuðlað yrði t. d. að fjölgun
þeirra erfðaeinda, sem miða að
fækkun tannanna, einkum enda-
jaxlanna. Stækkun heilabúsins
hefur þrengt mjög að tönnun-
um. Ég vona líka að eitthvað
verði gert, sem miðar að breyt-
ingu á nefinu, sem er hálf mis-
lukkað eins og er (ég er með
ígerð í nefinu þessa stundina.
'Ekkert annað líffæri veldur mér
eins oft erfiðleikum). Við stækk-
un heilans hefur þrengt
mjög að nefgöngunum. Ef hund-
ur eða hestur hnerrar, á loft-
straumurinn beina útgönguleið
um nefgöngin, en í nefi manns-
ins liggur leið hans um ótal
króka og kima.
Sannleikurinn er sá, að eins
og þekkingu okkar er háttað,
getum við stuðlað að fækkun
neikvæðra erfðaeinda, en um já-
kvæðar erfðaeindir vitum við
alltof lítið til þess að geta haft
nokkur áhrif á þær. Fyrsta skil-
j/rðið til þess er sennilega að
„kortleggja“ litningana (chro-
mosome) í frumum rnanns-
líkamans (starf sem ég hef
fengizt allmikið við), og jafn-
framt reyna að rannsaka og
greina andlega eiginleika
manna, sem taldir em óvenju-
legum gáfum gæddir.
Hingað til hef ég gert ráð
fyrir, að afkomendur okkar
muni fceita væntanlegu valdi
sínu yfir erfðaeindunum á skyn-
samlegan hátt. En nú skulum
við gera ráð fyrir hinu gagn-
stæða. Verið getur, að mann-
kyninu takist að tortíma sjálfu
sér að mestu leyti á næstu hundr-
að árum. Frá sjónarmiði erfða-
fræðinnar mundi kjarnorku-
styrjöld verða verri en stríðið
með gamalkunnum vopnum, eða
jafnvel með sýklum. Þeir íbúar
Hiroshima og Nagasaki, sem
lifðu af kjarnorkuárásirnar
hafa orðið fyrir geislaáhrifum,
sem valda munu ýmiskonar van-
skapnaði á afkomendum
þeirra.* Surnir munu koma fram
í fyrstu kynslóð og hverfa aftur
á næstu tíu kynslóðum eða svo.
Aðrir verða víkjandi eiginleikar,
sem ekki munu koma fram fyrr
en eftir nokkrar kynslóðir, og
illra áhrifa þeirra (örsjaldan
góðra) mun gæta í þúsundir
* Sjá „Vansliapningar kjamorkuald-
arinnar" í 3. hefti TJrvals þ. á.